Ik heb een maatpak laten maken! En ook een overhemd op maat. Leonie ook van alles laten maken. Vandaag gaan we ze ophalen. Het is Sinterklaas. In september!
Ik herinner me nog goed, bijna twee weken geleden, dat we aankwamen in Singapore. De vlucht had vertraging en we kwamen pas laat in de avond aan. We deden ons vaste ritueel: stempels in paspoort (een milde onopvallende glimlach naar de man die de stempels uitdeelt), koffers halen, pinnen, koffie of voedsel kopen en daarna vervoer regelen. In de plaats van een taxi besloten we de tram (of metro, wat is het verschil?) te nemen. De RMT (Rapid Mass Transportation) is de ondergrondse van Singapore en een efficient draaiende machine. Elke 4 minuten vertrekt er een tram van alle stations van Singapore, dus lang hoefden we niet te wachten. En schoon!!!! Geen papiertje op de grond, geen kauwgom onder de zittingen, geen vette vingers op de ramen. Oef.
Na twee overstaps arriveerden we tegen middernacht op station Clark Quay en van daar was het slechts een paar minuutjes sjouwen naar het hostel. “Klop, klop, is daar iemand?” Iemand werd wakker. Toen wij vroegen om een kamer dacht hij even na over hoeveel administratieve romslomp het zou geven en hoeveel nachtrust het hem zou kosten en besloot dat er geen kamers vrij waren. We stonden dus weer op straat. Het hotel er tegenover was wakker en weldra stond ik me af te soppen onder de douche en deden we het nachtlampje uit. De kamer was wel duur, 75 euro per nacht. Ons dagbudget is slechts 60 euro...
Singapore bestaat voor het overgrote deel uit:
- Shoppingmalls waar kleding, IT spulletjes en fastfood wordt verkocht. Op de bovenste verdieping vind je steevast een bioscoop
- Wolkenkrabbers waar financiele instellingen huisvesten
- Flatgebouwen (maar niet zoals in Holtenbronx) waar de bevolking leeft. Dit zijn een soort van gestapelde penthouses,
- Brede straten waar de taxi’s en bussen rijden. Het is er niet erg druk, denk aan het verkeer in Zwolle-Zuid ;)
De eerste dagen liepen we alleen maar wezenloos rond door de shoppingmalls, een sliert speeksel langs de lippen en een stuk fastfood in onze knuisten. We keken onze ogen uit, deden net of we horloges van honderden euro’s gingen kopen (Can I see this one and that one too?) We doken regelmatig winkels in die kleding verkochten (leonie) en it-dingen (Dirk Jan). We waren ultiem gelukkig.
Zoals in de vorige blog beschreven, kocht ik een nieuwe harde schijf voor mijn laptop en ze installeerden voor enkele euri’s ook gelijk even de nieuwste Windows. We lunchten in Little India, een wijk in Singapore die inderdaad een beetje leek op India (mensen, eten, wierrookjes, etc.) en ’s avonds gingen we naar de bioscoop. Want zoals het gezegde is : when in Rome do as the Romans. When in Singapore, do as the Singaporians. En zij gaan massaal naar de bios. De film “Grown Ups” was belachelijk slecht maar de bioscoopervaring scoorde weer hoog op mijn lijstje.
We gingen naar Orchard Road en kwamen erachter dat deze kilometerslange straat, één grote winkel is. We liepen langs de oever van de rivier waar het personeel van de vele kleine restaurantjes je naar binnen lonkten. We aten pizza die zo duur was dat we hem deelden en waren een smaakervaring rijker. We knuffelden elkaar, overal maar vooral in de metro dat een soort van tweede huis van ons werd. Liepen we ergens en werden we moe, dan keken we om ons heen en doken onder de grond, de RMT in.
Singapore is modern. Wij kijken niet meer vreemd op als onze plaatselijke V&D een roltrap heeft, maar in Singapore kun je bijna van de ene kant van de stad naar de andere kant van de stad lopen zonder je voeten te verzetten. Roltrappen. In het begin deed ik nog wel eens mijn ‘kijk -ik-ben-een-surfer-houding’, maar na 50 roltrappen werd dat niet echt grappig meer. (okok, na 1 roltrap was dat al niet grappig meer).
’s Avonds keken we film op bed die ik draadloos en met grote snelheid van het internet afplukte. We keken onder het genot van crackers en franse kaas. ’s Ochtends aten we ontbijt bij de Starbucks, klapten we onze laptop open en deden we wat internet. Ik moest voornamelijk allerlei illegale software downloaden om mijn maagdelijke computer in te weiden, Leonie was vooral aan het mailen en freubelen. De dagen vloeiden in elkaar over en ik verbaasde me erover hoe licht het bestaan in Singapore is. Wat een prettige ongedwongen sfeer, wat een luxe, wat een weelde, wat ademt het plezierig. We waren erg onder de indruk van deze bijzondere stad in het centrum van (Z.O.) Azie. Ik zou er wel een tijdje kunnen toeven.
Singapore was fantastisch maar gewoon niet te betalen. We verhuisden van het extreem dure hotel naar een goedkopere variant waar ik ’s ochtends gillend wakker werd van een mier die in mijn oor kroop en er niet meer uit kwam. We hebben direct onze koffers gepakt en verhuisden naar het Best Western. Aan alle goede dingen komt een einde en zo ook aan Singapore. We vlogen naar Vietnam, naar Ho Chi Minh City, de stad die beter bekend staat onder de naam Saigon!!!!
Saigon, baby! Wat een stad! Druk. Brommers en scooters razen als idioten door de straten. Verkeersregels? Indicatief! Smog en mondkapjes. Maar vooral enorm bruisend. Daar waar in Singapore iedereen in gereel was (en alles efficient en geordend verloopt) zo is Saigon het rebelse broertje, het Sodom en Gomorra van Azie (we zijn nog niet in Bangkok geweest). Ons hotel lag midden in de backbackers wijk van Saigon en voor 24 dollar hadden we een ruime driepersoons kamer met een mooi uitzicht op de chaos van Bui Vien street. Ik was ondertussen buikziek geworden en wel in Singapore. We verdenken de tonijnbroodjes van Subway. De volgende dag deden we een toer naar de Chi Cu tunnels. Het noordelijke communistische rebellenleger bekend als de Viet Cong had een enorm ingenieus tunnelssysteem gebouwd van wel 250 KM lang. Hoewel de amerikanen een deel van de tunnels hebben gebombadeerd is veel bewaard gebleven. Ik vond het erg interessant want mijn hoofd zat natuurlijk vol met films en series over vietnam (tour of duty, platoon) en nu was ik er dus zelf. We gingen de tunnels in en waar is waar, verrekte smal en zeer claustrofobisch. Maar wel bijzonder.
Toen nog een dagje naar de Mekong delta, een groot rivieren festijn en toen hadden we Saigon wel gezien. Plan was om naar Phu Quoc te vliegen, een klein paradijselijk eiland op een uur afstand. Maar wat bleek toen we bepakt en bezakt op het vliegveld aankwamen: geen stoelen beschikbaar. Leonie had intussen met haar buik wat ik die dagen ervoor had: immense steken. Dilemma. Terug naar hotel of een andere bestemming? Het werd het laatste en met wat haast en vliegwerk konden we direct de vlucht nemen naar Danang en van daar de taxi naar Hoi An.
En op hotelkamer van Hoi An schrijf ik dit verhaal. Zoals ik het mijn moeder schreef: Hoi An is een historisch oud dorpje aan zee in het midden van Vietnam. Het staat bekend om haar prachtige binnenstad en haar vele naai alteliers waar je voor erg weinig geld, maatkleding kunt kopen. En dat is precies wat we aan het doen zijn. (een brede grijns van oor tot oor)
Later meer.
PS: Leonie’s buik en de mijne zijn weer beter.
PS: Ik ben wederom gestopt met roken. Voor goed nu.
Foto's Singapore:
Foto's Ho Chi Mingh (Saigon):
Hé, dat is handig. Geef hier je email adres op en je krijgt automatisch een emailtje wanneer er een nieuw reisverslag is geplaatst. Hoef je niet meer elke dag de website te checken (mag natuurlijk wel). Jouw e-mail adres wordt na onze reis automatisch verwijderd. Ik kwam erachter dat deze functie niet goed werkte, maar vanaf vandaag (7 september) doet die het wel. Iedereen voor vandaag zijn of haar emailadres had ingevuld moet het even opnieuw invoeren.
Hey wereldreizigers!!!
Pffff wat een mooi verhaal weer.....................zulke mooie verhalen heb ik niet.................regen regen regen op de fiets naar het werk, lekker in de pauze in de regen een rondje sjouwen, regen regen en op de fiets weer naar huis.
Jullie missen dus niets!!
Dikke XXX
Jammer... Ben weer een illusie armer. Dacht dat ik de trotse bezitter van een penthouse was. Ben benieuwd naar de eerste foto's van dj in pak. Begrijp uit dit verhaal vooral dat de functie van algemeen directeur van Data Jockey gepaard gaat met een subtiel gevoel voor status. Enjoy kus
Hey Dirk Jan,
Ik zit op mijn werk en ik lees je verhalen :) dat mocht van jou toch? :). Super leuk en prachtige foto's, zeg. En die shoppingmalls in Singapore ... hmmm ... echt iets voor mij als "shopverslaafde" :)
Veel plezier nog daar!
Groetjes,
Daiva
Hi! Wat een heerlijke verhalen weer, fijn dat de laptop weer werkt...have fun en big kiss
Hi Dirk en Leonie,
Wat enig om de foto's te bekijken. Wat een andere wereld!
Enne Dirk..dat je door die tunnel durfde. Ik dacht dat je.......had.
Nou ja, ik denk dat je veel dingen doet die je eerder niet voor mogelijk had gehouden.
Passen je maatpakken?
Buikgriep enz...kun je overal in de wereld krijgen...zelfs in Jeruzalem!
Ongelofelijk wat jullie in deze maanden al hebben gezien. Enne...nu echt op de helft! Mis jullie.
Lieve groet , Moeders
Plaats een reactie