Ok. Ik weet dat het irritant is, om elke keer te lezen over hoe geweldig leuk we het hebben en hoe fantastisch de plekken zijn die we bezoeken. Dus: Saigon is een drukke warme onaantrekkelijke stad. Het is een stad die we absoluut niet zullen missen, noch waar we warme herinneringen aan hebben. Het was komen, toers doen, vertrekken. Noodzakelijk doch inmemorabel (is inmemorabel wel een bestaand woord?). Hoi An, daarentegen, is de meest fantastische plek op aarde.
Na onze dolle beslissing om naar Danang te vliegen in plaats van Phu Quoc (omdat de vlucht naar Phu Quoc vol zat) en na een uurtje vliegen en klamme handjes (vliegangst) stapten we uit het vliegtuig. We werden begroet door miljoenen zonnestralen en een strakblauwe lucht. Voor een paar dollar bracht de taxi ons naar Hoi An, 30 kilometer verderop. De straten waren breed, geasfaleerd en rustig. En zo kwamen we in Hoi An aan, heerlijk onspannen. De stad ademde rust en gezelligheid uit. De winkeltjes nodigen uit om te komen neuzen en de mensen kijken vriendelijk uit hun ogen.
Omdat hotel 1 vol was bracht de taxi ons naar hotel 2 waar we een kamer kregen aangeboden voor 25 dollar. Verreweg de beste deal van onze hele reis. De badkamer was een feest. Wanneer we douchen, spetteren we niet de halve badkamer (incluis WC bril en WC papier) nat. Een unicum. Het tweepersoonsbed was zo breed dat we elkaar ’s nachts kwijt waren en we sliepen dan ook al prinsen en prinsessen. We huurden voor een habbekrats een scooter bij de buurman tegenover het hotel en schaafde nog een halve habbekrats van de prijs af. Leonie was de eerste dag nog flink buikziek dus keken we film op bed op een van de drie filmkanalen. Aan het einde van de tweede dag waagden we ons naar buiten. Het shuttlebusje van het hotel zette ons in het centrum af, voor een kledingwinkel. We liepen als ratten in de val. Een van de etalagepoppen had een kekke winterjas aan en de oogjes van Leonie begonnen te glimmen zoals ze dat altijd heeft wanneer ze iets ziet dat ze in haar bezit wil hebben. Ik herken die oogjes van toen we net verkering hadden...
Voor 45 dollar maakten ze de jas op maat. Leonie mocht de kleur van de stof en binnenvoering uitkiezen. De volgende dag zou die klaar zijn. Ik keek wat rond, maar vooral kat uit boom. We aten (heerlijk) tegenover het kledingwinkeltje. De volgende dag met de scooter terug naar het kledingwinkeltje waar ze een fantastische jas lieten zien die Leonie prachtig stond. Leonie ging direct voor een maatpak, ik keek nog even de kat – boom etc. We shopten nog even verder en kwamen een ander kledingwinkeltje tegen waar ik een overhemd liet maken. Leonie was wat wilder en liet een tweede winterjas, een bloes en een kimono maken. Die avond aten we bij een loungetentje aan de rivier en het werd ons favoriete plekje. Het had een idillisch uitzicht over de oude stad met haar honderden lampionnen, oude houten schepen en prachtige koloniale gebouwen. En het eten was er geweldig en spotgoedkoop. Leonie was orgastisch over haar witte wijn en ik dronk mijn Saigonbiertje met gulzige teugen. De volgende twee avonden waren we er weer. (Uit eten gaan is iets functioneels geworden, we schamen ons er niet meer voor om drie dagen achtereen naar dezelfde tent te gaan en hetzelfde te bestellen, zodat we voordat de rekening komt al het geld gepast op tafel hebben liggen. )
We zijn 10 dagen in Hoi An gebleven en hebben dagelijks ons kledingwinkeltje bezocht. Uren hebben we er kleding uitgezocht, gepast, laten vermaken, nogmaals laten vermaken en ingepakt enz. We leerden het winkelpersoneel (5 vrouwen) kennen. Leonie kreeg een speciale band met het jongste winkelmeisje die zichzelf nogal lelijk vond en Leonie nogal mooi. Ik kon het niet met haar oneens zijn. Ze was gefascineerd door Leonie’s make-up, met name Leonie’s wimpers. Aan het einde van ons verblijf in Hoi An kochten we voor haar de duurste mascara die in het stadje te krijgen was (maybelline ofzo). En voor de ander dames een lekker ruikende bodylotion. Het was hun zo onbekend dat ik hun moest uitleggen waar het voor was en wat je ermee deed. (Niet in de ogen smeren enz.) Nu is het de moeite waard om te vermelden dat de dames ongeveer 100 dollar per maand verdienen. Daarvoor werken ze 12 uur per dag, 7 dagen per week en hebben ze 2 dagen vrij per maand. We deden even een rekensom en kwamen uit op 20 euroCENT per uur. De mannen en vrouwen in het naaiatalier verdienen nog minder.
We kochten ons een hernia. Leonie kocht 3 pakken, 3 bloesjes, 2 winterjassen en een kinomo en was 275 euro kwijt. Dirk Jan kocht eveneens 3 pakken, 5 overhemden, een paar lederen schoenen, een katoenen broek (Martijn weet wel welke) en 6 stropdassen met bijpassende manchetknopen. 330 euro. Voor 50 euro lieten we alles naar Holland verschepen.
We kochten ook een kadootje voor al onze vrienden en vriendinnen. Maar we vertellen niet wat...
Op dag vijf kwamen we erachter dat even buiten Hoi An een prachtig strand ligt en vanaf die dag deden we elke dag een paar uurtjes bakken en zwemmen in het heldere water van de Chinese zee (althans ik vermoed dat het de Chinese Zee is). De strandbedjes waren comfortabel en kostte niets. We raakten verslingerd aan de Vietnam koffie: een laagje extreem sterke koffie met een paar grote ijsklonten. Naarmate je de koffie langer liet staan werd die minder sterk en kouder...
Het kon natuurlijk niet anders maar we moesten op gegeven moment wel weer verder. Alhoewel we elkaar wel een paar keer hebben aangekeken. (Zullen we echt? Heb jij zin om te gaan? Nog een dagje doen?)
De trein naar Hue werd aangeprezen als een wereldwonder omdat deze dwars door de bergen langs de zee loopt en over een beroemde pas gaat waar ik de naam van vergeten ben. We zaten achter twee oudere mannen en na een kwartier had Leonie bijna slaande ruzie met de man voor haar. Die deed steeds zijn stoel verder naar achter. Het escaleerde toen de man naast hem het gordijn dicht wilde doen en wij hem open wilde hebben. Er werd geschreeuwd en gevloekt in twee talen, uiteindelijk ging het gordijn half dicht. ;)
Hue was ook leuk, wat groter en drukker dan Hoi An maar net zo gezellig. De omgeving stond vol met pagodes, graftombes, tempels en een citadel op de koop toe. We scooterden ons van het ene archeologisch wonder naar de volgende. En ’s avonds aten we India’se curry. Hmmm.
We hadden in Hoi An al een vliegticket geregeld naar Hanoi, dus vlogen we in alle vroegte (half negen) richting Vietnam’s hoofdstad. Hoewel wij Hanoi aan elkaar schrijven, zijn het in het vietnamees twee woorden: Ha Noi. Evenals Viet Nam. En nu we het toch over het vietnamese schrift hebben: ze gebruiken dus het alfabeth zoals wij dat kennen maar op bijna elke letter plakken ze er een soort van accentje bij. Dat kunnen zijn: comma’s, dakjes, accent circunflex, een spaanse freubel boven de n maar net zo goed een combinatie zoals een dakje met een comma daar nog boven. Of een comma links of recht onder of boven de letter. Heel vaag allemaal. Het lijkt op chinese tekens en westerse letters gecombineerd. Elke letter heeft wel een stuk of 8 vormen met al die accenten en dus bestaat hun alfabeth uit honderden tekens. Vermoeiend. (Obelix zou zeggen: ‘Rare jongens die Vietnamezen’)
De eerste dag Hanoi was vooral veel hotelkamer en een heerlijke pizza bij een echte italiaan. De tweede dag bestond uit het rondlopen door de chaotische drukke straatjes van het koloniale centrum. Hier kun je alles, maar dan ook alles kopen, van visvoer tot pannensets, van knuffelberen tot gootstenen.
Twee dagen Hanoi was genoeg en we zitten nu in de bus richting Cat Be, een eiland vlak bij Halong Bay, waar kalksteen rotsformaties uit de zee steken. (hier in googlemaps)
Eindigend met een observatie: In Guatamala zijn de huizen niet afgebouwd. De bovenste verdieping bestaat uit diverse betonnen palen waar de staaldraden nog uitsteken. Dat komt omdat je in Guatamala belasting moet betalen over je huis wanneer deze af is (ofwel wanneer er een dak op zit). In Vietnam betaal je belasting over de lengte van je huis aan de straatkant. Dit betekent dat alle huizen hier dezelfde bouwstijl hebben: smal en diep en hoog. Een luciferdoosje op z’n kant. De voorkant geschilderd in vrolijke kleuren blauw, geel of groen en met een klein balkonnetje. Het lijkt allemaal op poppenkasten.
We zijn er bijna, tijd om af te ronden.
Foto's Hoi An:
Foto's Hue
Foto's Hanoi:
Hé, dat is handig. Geef hier je email adres op en je krijgt automatisch een emailtje wanneer er een nieuw reisverslag is geplaatst. Hoef je niet meer elke dag de website te checken (mag natuurlijk wel). Jouw e-mail adres wordt na onze reis automatisch verwijderd. Ik kwam erachter dat deze functie niet goed werkte, maar vanaf vandaag (7 september) doet die het wel. Iedereen voor vandaag zijn of haar emailadres had ingevuld moet het even opnieuw invoeren.
ik vroeg me net af hoe jullie al die winterjassen in de koffers kregen, maar nu weet ik het. Gewoon op de post doen! Handig! doei
is t dan ook heel fijn om te weten dat het hier guur en regenachtig weer is? En dat t zo raar is om iedere keer die mensen in jullie huis te zien zitten? En dat ik t mis dat er niemand klaagt over de rijst en dan pizza gaat bestellen in de livingroom?
xx mirjam
Leuk om je eigen foto's terug te zien...Leuk voor jullie dat ze voor jullie nieuw zijn en voor mij alweer 3 jaar geleden:-(
Ben hel benieuwd wat jullie van Sapa vinden, hebben wij echt zoveel gemist?
Dikke kus
sharp pak DJ!! Ik krijg nog steeds geen automatisch mailtje bij nieuw verslag.....
Tjuus.
Hoi Corina,
Heb je je wel (opnieuw) opgegeven? Ik zal je email adres toevoegen.
Ja, het pak is echt blits (de andere 2 trouwens ook). Nu nog een bijpassende baan.
Even over die cadeautjes :-) Die zijn ook al gepost? X
Hoi Dirk en Leonie,
Wat leuk om de verhalen te lezen en vooral de foto's te zien. Filmpjes zijn ook leuk....hint!
Fantastisch dat jullie zo een deel van de wereld verkennen. Je zou denken Dirk, dat jij onderhand de hele wereld al hebt gezien!
Geniet ze!
zusje
zo te horen heeft vietnam jullie hart gestolen...klinkt heel bijzonder en hoe lang blijven jullie hier nog?? en wat is de volgende bestemming?
voor ons nog 3 weken en dan is het ook zo ver...heerlijk 4 weken samen op pad!
hebben jullie nog een "must do" voor ons in Singapore?
geniet nog maar even want de tijd vliegt....
kussies andrea
Twee winterjassen en drie pakken op maat????.......
Kreng..............................
Kus
Heee genieters,
Dirk Jan: zo te horen heb je onze hobby ook ontdekt.... Shoppen :)
wij hebben ondertussen het educator succes gevierd met corona's en mexicaans eten in Groningen. Goed uitgepakt!
Morgen avond gaan we proosten op de bruid Christel! Dit wordt vast een gezellig feestje met z'n allen....Jammer dat je er niet bij bent!
geniet er nog van en we lezen met plezier de verhalen op de site...
groetjes Mirjam en Daiva
p.s. al stiekem getrouwd? ;)
Plaats een reactie