Mijn vorige verslag eindigde in de bus richting de Cat Ba eilanden, onderdeel van de Halong-baai mocht jullie met de atlas op schoot meelezen. Cat Ba is een eiland zo groot als Texel en rondom dit eiland zijn duizenden kleine rotseilandjes uit de zee verrezen. Zodadelijk meer hierover. Ik schreef in mijn laatste blog iets over de Vietnam koffie waar we helemaal verslaafd aan geraakt zijn en deze eerste foto geeft dit weer. Wanneer de koffie uitgedruppeld is, donder je het ijs uit het andere glas erin, even roeren en smullen maar! 
Deze bovenstaande foto hebben we genomen vanaf het balkon van onze hotelkamer en het heeft als titel: ondergaande zon in de baai van Cat Ba City. (ooohhhhh, aaaahhhh).
We gingen op excursie langs deze eilanden, zoals dat hoort. De eigenaar van ons hotel wilde ons erg graag op een boot hebben die langs allerlei eilandjes ging varen inclusief kano varen, spelonk bekijken en apen voeren. Voor 18 dollar de man gingen we mee. We hadden de hele boot voor ons alleen op een ander stelletje na (een Chinese man en een Vietnamese vrouw die niet van elkaar af konden blijven. Leonie ging serieus bijna over haar nek toen ze begonnen te tongzoenen.) De foto is genomen vanaf de spelonk en laat onze boot (en soortgenoten) zien. Klik erop voor een vergroting.
 |
| Van Cat Ba |
 |
| Van Cat Ba |
Cat Ba was goed voor een klein weekje vakantie. Naast het gebruikelijke zonnen en bakken, hebben we wat gescooterd en natuurlijk de excursie gedaan. De dagen vliegen om. Voordat je goed en wel uit bed bent en je ontbijt achter je kiezen hebt, is het tegen het middaguur en lonkt de lunch. Ik snap niet hoe jullie daar in Nederland dat momenteel bolwerken, ’s ochtends naar werk enzo. Wij zouden er geen tijd voor hebben.
Tijdens de rit van Cat Ba naar Hanoi kwamen we een hollands stelletje tegen waar we die avond in de stad een heerlijke pizza mee hebben gedeeld. De volgende dag stond in het teken van het hangen en hangen. Hanoi is te druk om rond te lopen. Om je heen vliegen de brommers je voor de voeten. Overal lawaai en drukte. Gek wordt je ervan! Dus bleven we veel in het hotel, wachtend op de avond wanneer onze nachttrein naar Sapa zou vertrekken. Die vertrok om negen uur en de volgende morgen om half zes arriveerde die op bestemming. Leonie had nog wel redelijk geslapen maar ik was echt gebroken. Opgerold in een klein claustrofobisch stapelbedje, hobbelend over de krakkemikkige rails was niet echt mijn ding. Maar toen we rond een uurtje of zeven ’s ochtends in het bergdorpje Sapa aankwamen, leek alles vergeten en vergeven. Ons hotel was comfortabel en spotgoedkoop. Het uitzicht om te smullen:
 |
| Van Sapa |
Die middag, na een welverdiend uiltje te hebben geknapt (?!) gingen we op koopjesjacht naar de goedkoopste en beste excursie. We kwamen uit bij ons eigen hotel die ons voor een symbolsch bedrag een tweedaagse toer aanbood met een overnachting bij de locals en een prive gids. En zo liepen we de volgende dag bepakt en bezakt door de velden van het noorden van Vietnam. We hebben het dan over het gebied dat zo goed als grenst aan China.
 |
| Van Sapa |
 |
| Van Sapa |
Deze pittige en potige en ontzettend vriendelijke dametjes hielpen Leonie tijdens de trekking op plekken waar het wat spannender werd. Zoals op blote voeten door een snelstromende rivier lopen. Haar vriend, de night and shining armor, staat op gepaste afstand foto’s te nemen van het tafereel:
 |
| Van Sapa |
En na wat uurtjes struinen door de bergen rondom Sapa kwamen we op plekken die het fotograferen meer dan waar waren:
 |
| Van Sapa |
 |
| Van Sapa |
De laatste foto is van een man die het kaft van het koren de rijst aan het scheiden is, door in de wind te gaan staan en de rijst op de grond te gieten. De wind neemt het kaft mee dat lichter is, wat overblijft is de rijstkorrel. Vijf dagen Sapa was genoeg voor ene goede indruk en een prettige smaak in onze mond. Die smaak was wat minder geworden naarmate we noordelijker in Vietnam kwamen. Tot Hoi An waren de mensen vriendelijk en leuk en gezellig en top. Toen was er dat akkefietje in de trein en daarna volgden er meer. Meerdere malen is het voorgekomen dat we yoghurt wilde kopen en dat de verkoopster het dubbele tarief vroeg. Nadat wij het normale tarief zeiden trok ze ze de yoghurt boos uit onze handen en deed deze terug in de vriezer waarna ze wegliep, ons verbouwereerd achterlatend. Op een keer had de buurvrouw wel de yoghurt voor de normale prijs en liepen we triompfantelijk met onze yoghurt, nog net niet lachend omhooghoudend, langs de zuurpruim. We zien de mensen weinig lachen, vaak nors (buschauffeurs) en over het algemeen hebben ze een kort lontje. En het begon me op de zenuwen te werken. Totdat we in Sapa aankwamen en het leek alsof de zon ging schijnen ( in het humeur van de mensen). Dit gevoel bleef toen we na een dramatische busrit aankwamen in Dien Bien Phu dichtbij de grensovergang met Laos. Die busrit was dramatisch omdat we met 17 man in een minibusje gepropt werden waar plaats was voor 14. Maar er ging ook nog een warenhuis vol met goederen mee, zodat ik nergens mijn benen meer neer kon zetten en bij Leonie was het nog veel erger. Tel daarbij op dat de wegen niet echt geasfalteerd waren en bijzonder veel bochten had. Oja, de busrit duurde 10 uur. Maar het uitzicht was top en werd alleen maar beter. Zogezegd dus aardige mensen in Dien Bien Phu. De volgende dag richting de grens. De twee franse dames die we de dag ervoor in het minibusje hadden ontmoet kwamen we in de internationale bus weer tegen. Deze bus was zonodig nog slechter omdat de stoelbanken zo dicht op elkaar stonden dat we met geen mogelijkheid onze benen ertussen konden krijgen. We zaten dan ook een kwart slag gedraaid, zodat ik mijn benen in het gangpad kwijt kon en Leonie tegen mijn rug aankeek. Tijd voor een foto van in de bus: 
Het achterste deel van de bus is opslagplaats voor de meest uiteenlopende voorwerpen. Zo zie je achter mij twee autobanden, ingeplakt met geel plastic. Ergens tussen deze rommel liggen onze rugzakken. Ha! Maar wat er buiten de bus gebeurde was veel interessanter:
Met het nummer Chasing Cars (Snowpatrol) in de oren zie ik dat onze bus heel toepasselijk wordt nagerend door schoolkinderen. Let ook even op de kwaliteit van de weg.... De grensovergang verliep soepel. De vietnamese beambten keken heel gewichtig naar onze paspoorten en plaatsten er uiteindelijk een dozijn stempels in, zonder humor. De ambtenaar van Laos sprak vloeiend Engels en we zagen sinds enige tijd weer tanden, omgeven door een brede glimlach. We moesten voor van alles en nogwat betalen. Voor het visa,voor het maken van het visa, voor een stempel in het paspoort, voor een zegel in het paspoort, voor het land binnengaan enz. Maar het was allemaal wisselgeld voor ons dus vonden we het al snel best. Foto van de franse dames met Leonie en een Vietnamees die een beetje Engels sprak en er graag bij wilde horen:
En toen waren we in Laos. En het voelde direct goed. Met onze neus tegen het busraam geplakt keken we onze ogen uit. Bergen, valleien en rivieren. Oh-ah-foto:
Na twee dagen in de bus werd het tijd voor nog een (halve) dag in de bus en ergens tussen total gebroken en volledig lam kwamen we aan in Luang Nam Tha waar we zo gek waren om direct de volgende dag een trekking door de bergen te doen. Dat leverde dit plaatje op en een mooi verhaal over wel en niet slapen bij de locals, maar dat bewaar ik voor verhaal 10. 
Het hup-holland-hup poppetje in de hand van de baby was een geschenk van Super de Boer via Dirk Jan aan dit kleine meisje in Laos.
Alle foto's.
Cat Ba
Sapa
Grensovergang Vietnam Laos
Hé, dat is handig. Geef hier je email adres op en je krijgt automatisch een emailtje wanneer er een nieuw reisverslag is geplaatst. Hoef je niet meer elke dag de website te checken (mag natuurlijk wel). Jouw e-mail adres wordt na onze reis automatisch verwijderd. Ik kwam erachter dat deze functie niet goed werkte, maar vanaf vandaag (7 september) doet die het wel. Iedereen voor vandaag zijn of haar emailadres had ingevuld moet het even opnieuw invoeren.
Hey vakantiegangers!
Als ik jullie verhaal zo lees over lange volle busreizen over hobbelige wegen, weinig slaap, chagrijnige mensen e.d. dan is het ritme van werken, eten, slapen, werken, eten, slapen nog helemaal niet zo slecht hoor…haha!
Alle gekheid op een (eet)stokje, zie er weer verdomd mooi uit daar, echt gaaf hoor en fijn om te horen dat het goed met jullie gaat! En voor ik het vergeet, thanx voor jullie mooie kaartje met een foto van volgens mij: een baai van de Cat Ba eilanden. Hij heeft een mooi plekje gekregen op het prikbord in mijn toilet. Dit zorgt er voor dat ik jullie niet vergeet, jullie zijn tenslotte al een tijdje weg…
Vanavond gaan de overgebleven jongens (3) maar weer de vrijdagmiddagborrel doen na een lange week van werken, eten, slapen, werken, eten, slapen…
Nog altijd goed voor een lekker biertje, pizza en een interessant gesprek begeleid door een muzikale noot!
Geniet ervan daar, dikke knuffel vanuit Harderwijk!
mooi, mooi mooi!
ziet er allemaal uit alsof ik daar toch echt ook een keer heen moet! geweldige foto's!
super ervaringen allemaal, geniet er flink van!
hier ga ik de eerste vakantie sinds jaren in dat ik niet weg ga!
we worden oud!
succes
Plaats een reactie