Met nog 30 kilometer voordat we aankomen in Phnom Phen, Cambodja’s hoofdstad, ben ik zo gek om de laptop (van Leonie, want mijn stroom op) te pakken en te beginnen aan het zoveelste reisverslag. We komen uit Battambang en zijn de enige tourist in de bus waar we dus bijzonder trots op zijn. De busrit verder is vrij verschrikkelijk, met name door het oordovende geluid van de TV die continu Chinese vechtfilms uitzendt. Maar het is een relatief kort ritje, slechts vijf uurtjes dus we zijn er zo. Van een heel andere duur waren de ritjes van afgelopen weken...
Als ik mijn ogen dichtdoe en drie keer met mijn tong tegen mijn gehemelte klik dan krijg ik weer de smaak in mijn mond van de overweldigende ervaring van het motoren door Laos. Mijn vorige verhaal eindigde op de hotelkamer in Luang Prabang waar we een nachtje verbleven om de volgende dag naar het zuiden richting de hoofdstad te vertrekken. De gastvrouwe van het hotel wees ons erop dat er die avond een feestje zou zijn in de stad waar we zeker bij wilden zijn. Dus wij tegen zevenen de deur uit en het viel mij gelijk op dat er overal lampionen hingen die verlicht werden door kaarsen . Op de hoofdstraat was het een drukte van jawelste: er was een optocht van versierde bamboe boten wat gepaard ging met vuurwerk, kostuums, drums, trommels, muziek, vuurspuwers en wat je er verder zelf bij kunt verzinnen. We liepen even naar het buddistisch monikkentempel waar we een jonge monnik ontmoetten die we een week eerder ook al hadden aangesproken. Hij legde ons uit hoe en wat. Maar een combinatie van zijn gebrekkige engels en mijn gebrekkige geheugen doet mij het houden op: een buddistisch feest,volle maan, de bamboe schepen worden bij het andere tempel(2 KM verderop) in de rivier gelaten, half 10 afgelopen. Dus wij mee in de optocht, richting die andere tempel en de rivier. Wat ik me het meest herinner van alle fantastische indrukken, waren de luchtballonlampionen, feitelijk een zak met een grote kaars eronder die door de warme lucht omhoog ging. Wanneer ik naar de hemel keek, zag ik diverse van deze lampionen als kleine stipjes tegen de maan afsteken. Hmm. Ik denk dat Leonie zich de honderden nee duizenden kaarsjes en lampionen herinnert die het donkere tempels een bijzondere sfeer gaven. Onze monnik had een grote ster gemaakt met de tekst ‘Life has no Ctrl-Z.’
Twee dagen later reden we Vientiane binnen. De motor werd ingeleverd en een hotel werd gezocht, wat nog niet zo makkelijk was want Laos’ hoofdstad was duur, druk en weinig value for money. (Daarnaast zijn wij zuinig en kritisch hahaha!) Ach, we waren gewoon niet zo onder de indruk van Vientiene dus besloten we weldra weer weg te gaan, maar niet voordat we een dagje een scooter huurden (jawel) en even buiten de stad naar een Buddhapark gingen, da’s een park met hele grote beelden van Buddha en zijn makkers. Leuke foto’s geworden.
We gingen met de nachtbus naar de 4000 Islands. Niet naar alle 4000, maar naar één ervan genaamd Don Khone. De rit er naar toe vraagt om wat regels tekst: we werden vroeg in de avond opgehaald bij ons hotel door een soort van overdekte vrachtwagen. Wij en 15 andere backpackers. Even buiten de stad was het busstation en ik zie een rits prachtige glimmende dubbeldekkers, zeker niet ouder dan de schoenen die ik aan had. Ik vraag aan de man van de tickets in welke bus wij konden instappen en tot mijn spijt wees hij naar een oud, zielig, treurig, versleten en gammele bus die in de schaduw van zijn grotere broers stond en die ik volledig over het hoofd had gezien. De bus had slaapplekken in plaats van stoelen en ik heb het opgemeten want zo ben ik dus ook: 100 cm breed bij 180 cm lang. We lagen die nacht enorm lepetje-lepeltje en gelukkig was er voldoende valium (wat in Laos dus zonder recept verkrijgbaar is) want anders zou deze nacht lang lang geduurd hebben. In Pakse deden we bussen wisselen, rond 6 uur ’s ochtends en tegen de middag arriveerden we op ons eiland. (16 uur in de bus) Leonie ging een kamer zoeken en kwam na enkele uren terug met een prachtige kamer incluis uitzicht op de brug en aan, nee, op de rivier. De volgende dagen ontwikkelden we een ritueel dat bestond uit het bestellen van ontbijt bij de buurvrouw, het terugsturen van de verkeerde bestelling, (toch bestelden we 5 ochtenden hetzelfde) wat luieren , computeren en lezen in de hangmat, wat rondlopen of fietsen over het eiland, lunch, diner, hangen, slapen.
Van 4000 islands gingen we naar Cambodja, naar de plaats genaamd Siem Reap. ’s Ochtends half negen in een smal bootje de rivier op, uurtje later in een mini busje, uurtje later in de grote bus met slaapplekken, grens overgang, bussen door Cambodja, tegen 7 uur ’s avonds bus wisselen wat in geen enkel opzicht een verbetering was van de bus waar we in zaten. 01:00 uur in den nacht aankomst in Siem Reap, na een reis van 17 uur. De taxichauffeur van onze Tuk Tuk (taxi) was ontzettend hyper maar ook erg grappig. Half twee moe maar voldaan de ogen dicht. Ook dit is backpackreizen.
Siem Reap, en de kenners weten dit, is de opstapplaats voor tours naar Angkor Wat en dezelfde kenners weten dat Angkor Wat staat voor een reeks tempels welke niet te vergelijken zijn met enig ander complex. Het schijnt zelfs enige tijd op de lijst van wereldwonderen gestaan te hebben (op plek 43). Maar we waren gevloerd na de rit uit Laos dus konden we nog even geen tempel zien. In plaats daarvan gingen we lekker ontbijten in een van de luxe tentjes die het hippere Siem Reap rijk is. En nu was ik degene die woorden kreeg, ditmaal met een lul van een Belgische eigenaar van het tentje. In de loop van de middag haalde onze tuk tuk driver, die we inmiddels hadden omgedoopt tot Mr. RedBull ons op en reed hij ons naar Angkor Wat, althans, naar een van de bijgelegen tempels waar je op kon klimmen en naar de zonsondergang kon kijken. Ik en 300 andere krioelende toeristen.
De volgende dag, bij het krieken van de dag, werden we opgehaald door Mr. RedBull want we gingen er nu echt voor: Angkor Wat! Ik had de taxi chauffeur de dag ervoor een van mijn enigzins versleten T-shirts gegeven en die droeg hij nu vol trots. Ik had nog zo gezegd: Uitwassen! Want ik had er drie dagen en en een nacht in zitten zweten, maar dat was voor hem geen probleem. En eerlijk is eerlijk, van mijn zweetjes niets dan goeds! Enfin, we deden dus Angkor Wat en de kenners van het begin van de vorige alinea weten dat Angelina Jolie de hoofdrol speelde in de film Lara Croft Tomb Raider welke zich dus afspeelt in datzelfde Angkor Wat! Ik heb direct de download aangezet maar met deze internetsnelheden denk ik dat de film pas eind december binnen is. De tempels waren overigens echt de moeite waard, met name omdat veel tempels nog totaal verwoest en overwoekerd zijn. We kwamen bij de tempel, (dezelfde waar ook de film in is opgenomen), waar de bomen dwars door de tempel groeiden en de wortels door de eeuwen heen de muren hadden ontwricht. Enz. Ach, je had er bij moeten zijn!
Eind van de middag konden we geen tempel meer zien of horen dus weer lekker hangen in Siem Reap. We stonden versteld van de mensen. Naast onze ontzettende aardige tuk-tuk driver Mr. RedBull, kwamen we meer vriendelijke mensen tegen. Pal naast ons hotel runde een jong stel (22 jaar) een klein fruitsnack tentje. Ze waren zo arm dat ze achterin de zaak sliepen. Achter wat schappen hadden ze een zeiltje gespannen. Hun huis was hun zaak en visa verse. Elke dag dronken we er heerlijke mango-juice of verse koffie. Helaas waren we vaak de enige toerist.
Een dag later was er weer wat energie en tegen de middag kwam Mr. RedBull ons ophalen. We waren uitgenodigd om bij hem en zijn familie op bezoek te komen en we hadden geopperd dat een lunch wel aardig zou zijn... En zo gezegd en gedaan, een halfuurtje buiten de stad stopte hij zijn Tuk Tuk.
‘This is my house’, zei hij vol trots en ik dacht hardop: Dat ziet er niet verkeerd uit. Netjes, geschilderd, ballustrade, met een beetje fantasie kun je er een soort van vakantiehuisje in zien. Maar dat bleek het huis van de buurman te zijn. Het huis van Mr. Redbull was het bouwvallige bamboehutje dat met vier grote palen boven de rivier of riool stond. We werden enthousiast verwelkomd door zijn vrouw, z’n neef en een klein hummeltje van 3 jaar oud, hun zoon Dara. Voor Dara hadden we een bal gekocht en een klein computerspelletje en dat laatste vond hij geweldig. Niet dat hij er spelletjes mee deed, zoals tetris enzo. Nee, wanneer je op een van de knopjes drukte dan begon een deuntje te spelen. Dat deuntje hebben tijdens we ons verblijf bij de tuk tuk driver volcontinu gehoord.
We werden ontvangen als koningen. We kregen cola te drinken (want dat had Mr. RedBull ons de dag ervoor zien drinken), flesjes water, krab-soep, vers gebraden kip, noodle soep, en ga zo maar door. Het was een feestmaaltijd en je kon zien dat ze er echt werk van gemaakt hadden. Wij hadden gedacht dat we gezamenlijk zouden eten maar niets daarvan, wij moesten beginnen met eten. En dat deden wij ook en we dachten dat zij al gegeten hadden of misschien iets anders zouden eten. Maar na enige tijd kwamen ze erbij zitten en we schaamden ons ervoor dat we al zoveel hadden opgegeten. Mijn noodle soep kon ik maar half op, maar dat was geen probleem want de gastheer vond het prima om verder te gaan waar ik opgehouden was met eten. Hetzelfde zo voor Leonie’s bordje. De gebraden kip had beide voeten er nog aan zitten wat er geheel niet smakelijk uit zag. Althans, voor ons niet, want de gastheer en vrouw hadden geen probleem om de voeten om te peuzelen en nadien de nagels uit te spugen. En we genoten van hoe zij deden. Want dat is ook backpacken!
Ze hadden niets. Helemaal niets behalve een dak boven het hoofd. De WC bestond uit een paar lappen plastik en een gat boven het riviertje. Het bed was van hout en had geen matras! Ze sliepen op hardhout! Het kind had 1 kraanwagen en 1 klein fietsje wat gesponsord was door een Duitse toerist die ook de brommer van Mr. RedBull had gesponsord. Van hun laatste centjes hadden ze cola en kip voor ons gekocht. En toch hadden we het gevoel dat we erg welkom waren en dat ze het leuk vonden om met ons te delen. We waren ontroerd. Leonie stelde voor om een matras voor ze te kopen. En zo gezegd, zo gedaan. We besloten om een dag later te vertrekken uit Siem Reap en de volgende dag dit gezin nogmaals te bezoeken. Maar het moest een verrassing blijven.
We hadden enkele foto’s gemaakt van het kleine manneke Dara en hij vond het prachtig om zichzelf terug te zien op onze camera. Dus ontstond het plan om voor hem een uitvergrote foto mee te nemen. We hadden een hele coole in gedachten.
De volgende dag kwam Mr. Redbull ons tegen 12 uur ophalen. Hij was verrast want hij dacht dat we al vertrokken zouden zijn. Zijn verrassing werd veel groter toen wij hem een matras in zijn handen drukte onder de noemer: ‘For you!’ Met het matras op het dakje van zijn tuk tuk reden we naar zijn huis waar we Dara z'n foto gaven. Nog nimmer heb ik een kind zo blij gezien met een foto in een lijst. Hij nam het ding mee onder de arm alsof het zijn lievelingsteddybeer was. Moeders de vrouw was blij met haar kooklampje en paracetamol waar we voor 2 euro zo’n honderd pillen voor kochten. Voor de hele buurt. Na de lunch vertrokken we, met een voldaan gevoel in onze buik.
De volgende dag ging de wekker een beetje vroeg, kwart voor zes, maar we hadden er weinig problemen mee. Het opstaan in warme landen is mij altijd goed bevallen. Tegen half acht zaten we in een bootje die ons zes uur lang meenam langs drijvende dorpen en weelderige landschappen. Omdat er veel bomen in het water groeide, leek het gebied overstroomd (1963). Tegen drieen kwamen we aan in Battambang en we werden opgevangen door een peleton tuk tuk drivers waar de aardigste ons mee nam langs vele hotels totdat we een perfecte hadden gevonden. De volgende ochtend vertrokken we naar Phnom Phen, waar we inmiddels gearriveerd zijn.
Naschrift:
Dat we nog in Cambodja zijn, is een beetje een apart verhaal. Het oorspronkelijke idee was om Cambodja zo goed als geheel over te slaan en alleen even snel te stoppen om die Angkor Wat tempels op de foto te zetten. Maar vanaf het eerste moment dat we het land binnenkwamen zijn we overdonderd door de vriendelijkheid van de mensen. We waren al heel veel vriendelijkheid gewend van de mensen uit Laos, maar die gasten hier in Cambodja kunnen er ook wat van! Wat ook in ons oorspronkelijke plan stond, was om naar Birma (Myanmar) te gaan. Maar het is daar nu niet zo stabiel omdat er voor het eerst verkiezingen zijn in 20 jaar en het militaire regime wel wil zorgen dat de uitkomst is zoals zij gehoopt hadden. Dus de grens naar Birma is voorlopig even dicht. Tel daarbij op dat ik zin kreeg, echte zin, om lekker aan het strand te liggen (wat we al zeker 6 weken niet gedaan hebben) en alle plannen zijn omgegooid. Het nieuwe plan is dus om hier in Phnom Phen een motor te huren, daarmee morgen naar het zuiden te rijden en daarzo lekker aan het strand te gaan liggen. Dan na een week (oid) terug naar Phnom Phen, motor inleveren en door naar Bangkok. Maar alles kan nog veranderen, want dat is ook backpacken!
Foto's van Luang Prabang
Foto' van Vientiane en omgeving:
Foto's van 4000 islands
Foto's van Ankgor Wat en Mr. Redbull enz.
Hé, dat is handig. Geef hier je email adres op en je krijgt automatisch een emailtje wanneer er een nieuw reisverslag is geplaatst. Hoef je niet meer elke dag de website te checken (mag natuurlijk wel). Jouw e-mail adres wordt na onze reis automatisch verwijderd. Ik kwam erachter dat deze functie niet goed werkte, maar vanaf vandaag (7 september) doet die het wel. Iedereen voor vandaag zijn of haar emailadres had ingevuld moet het even opnieuw invoeren.
Heerlijk verhaal. Zat er al naar uit te kijken. Geniet van de laatste weekjes ;) kus
Ankhor What? Super verhaal weer, heerlijk gelachen! Mooi dat jullie langer in Cambodja zijn, want dat is zeker de moeite waard. Benieuwd naar de kiekjes. Enjoy, hug!
Hoi Dirk en Leonie,
Weer geweldig genoten van het verhaal.
Ja, arme mensen kunnen delen...rijke mensen meestal niet! Heerlijk aan het strand luieren in een hangmat. Wij hebben het net 9 dagen gedaan en het is aan te bevelen.
Kijk je een beetje voor je en handen aan het stuur van de motor!!! Kussen kan wel weer als je stil staat! We bidden ons de blaren op de knieën voor jullie veiligheid! Gekheid, we genieten mee van ieder verhaal. Wat een belevenissen.
Geniet verder en houd elkaar stevig vast...op de motor.
Lieve groet, Pa en Ma Durieux
Heej Dirk Jan (en Leonie of course), fantastisch om te lezen wat jullie allemaal meemaken! Tot aan de chinese vechtfilm in de bus aan toe (wat ik nou juist als traktatie zou beschouwen, maar dat geheel terzijde). Echt geweldig. Hier is Sinterklaas net aangekomen en de kindjes zijn helemaal door t dolle heen van die oude baas. T is koud, t is guur, maar blije kindersnoetjes maakt veel warm.
Heb nog een heel fijne tijd met elkaar en we spreken elkaar later weer!
grtz, Marnix
hey dirk jan en leonie,
wat een fantastisch gevoel, de haren gingen ons overeind staan bij het lezen over jullie ervaring met mr redbull...heel bijzonder en zou willen dat wij iets meer van hun vrijgevigheid zouden hebben.
Wij genieten ook enorm van onze reis. Nieuw Zeeland is werkelijk fantastisch en nog nooit zo mooie natuur gezien. Hier zie je weinig armoede, anders dan bij jullie! vandaag hebben we onze camper ingeleverd en morgen vliegen we naar Fiji, ook heerlijk relaxen, boekje lezen ; ze noemen het ook wel paradijs op aarde! nou laten we hopen op mooi weer en als jullie weer terug zijn dan gauw een keertje afspreken, bijkletsen en van al je ervaringen genieten!
ps mijn jurk heb ik bij tres chique weg (beetje late reactie..) ze hebben ook wel aardig wat dingen op de site staan, moet je maar ff kijken
kussies ons
Joooo DJ en Leonie!
Okee, ten eerste heb ik me blijkbaar voor een verkeerde maillijst aangemeld, want ik ben ongeveer 8 belangrijkste momenten in een mensenleven tegengekomen in de verslagen die ik nog niet had gelezen. Dat kan liggen aan het feit dat ik ongeveer 3 maanden achterliep, maar ook aan het grote geuren en kleuren-gehalte van je reisverslagen -waarvoor mijn complimenten-.
VAN HARTE GEFELICITEERD met jullie verloving, wat een fantastisch nieuws! Groot gelijk jongen, je moet het ijzer smeden als het heet is, en aan hitte zal het je daar niet ontbreken.
Ik geniet van je verhalen! Ik heb het idee dat deze reis niet alleen in jullie geheugen gegrift zal blijven, maar dat zeker nog een paar gezinnen met plezier en warmte terugkijken naar die gekke bijdehante Hollanders. En dat moet een lekker gevoel zijn.
Helprich en ik hadden het er maandag nog over dat we jullie nu zo langzamerhand wel flink beginnen te missen. Kijk uit naar de welcome back-party!
ciao!
Tjeerd
Plaats een reactie