Reisverslagen
Fotoboek
de Columns
Maillijst: 70

Ok. Zoals in verslag 13 al stond: we zitten in Myanmar. Dat betekent dat ik er zeker een half uur over ga doen om dit lappie tekst op deze site te zetten, waarbij ik veelvuldig met het toetsenbord tegen de muur zal slaan en grove vloeken zal uiten in diverse talen en dialecten. Want het spaarzame internet gaat hier via een dun koperdraadje wat ook nog eens ergens gefilterd wordt door militaire mannetjes die erop letten dat je niet een of ander mensenrechtenverhaal door de proxy-server duwt. Dat gezegd hebbende: het is hier helemaal fantastisch en de ogen raken niet droog van alle tranen die erin springen van al het moois dat we hier zien en meemaken. Neem nu een dag als vandaag: het ontbijt was niet alleen lekker, maar de bescheiden jongeman die het kwam serveren kwam gewoon drie keer vragen of alles naar wens was en of we niet nog wat meer (pannekoeken, ei, koffie, thee, limonade, enz.) wilden. En in gedachten gaven we hem een dikke zoen op zijn wang. Dat gevoel hebben we al vanaf het moment dat we door de klapdeuren van het vliegveld kwamen en het is nog niet minder geweest. Natuurlijk geven wij niet iedereen een klapzoen, enkel elkaar en dan ook nog na uitdrukkelijke toestemming, maar toch.

Phnom Phen was een leuke en toch ook een bijzondere stad. Ik herinner me goed dat we aankwamen in de stromende regen en dat ik me super fantastisch voelde. Het kon mij niet hard genoeg plenzen, niets kon mijn humeur bederven. De taxichauffeur zag er uit als een Hoofd Administratie van een middelgrote productiebedrijf, maar in dit leven reed hij gewoon een brommer met erachter een kar waar wij dan inzaten. Wij droog, hij zeiknat, dat wel. We kwamen na lang zoeken in een leuk klein hotelltje terecht, midden in het zogenaamde centrum wat bestaat uit een aaneenschakeling van barretjes waar goedkope meisjes zich voor weinig geld aanbieden. Je struikelde er over de vieze dikke blanke mannetjes van de bekende continenten (Australie, Noord-Amerika, Europa). Te veel sextoerisme.

Highlight (of misschien is highlight niet het juiste woord) van onze Phnom Phen ervaring was een bezoek aan de zogenaamde Killing Fields, even buiten de stad. Ik wist het niet, maar in de tijd dat ik geboren werd zijn er drie miljoen Cambodianen vermoord door de Rode Khmer. Dat was de helft van de bevolking destijds en evens de helft van het aantal Joden dat werd vermoord in WO2 (waar we nog wekelijks aan herinnerd worden). In Cambodja zijn honderden zogenaamde killing fields, velden waar mensen, vaak in het holst van de nacht, naar toe gebracht werden en vervolgens doorgeknuppeld, doodgeslagen of onthoofd. Daarbij gebruik makend van uiteenlopende gereedschappen waar normaliter het land mee werd bewerkt. En we hebben ze gezien.... om stil van te worden. Het meest indrukwekkende vond ik de boom waar de Rode Khmer baby's tegen doodsloegen. Een rood-bruine vlek was nog steeds te zien op de barst, welliswaar een meter hoger door de groei van de boom. Op de grond kon je links en rechts nog tanden en kledingstukken vinden. In het monument liggen de schedels en botten van duizenden opgegraven lijken.

In Phnom Phen (Leonie zegt altijd: Sean Penn) hebben we ook nog een weeshuis bezocht. Voordat we arriveerden bij het weeshuis hadden we een hele grote zak met rijst gekocht die we dus gingen doneren, maar we waren wat teleurgesteld toen we aankwamen en de zak verdween tussen drie nog-veel-grotere-zakken-rijst die een buslading vol Singaporezen hadden gedoneerd. We kwamen even op een niet zo handig tijdstip want de kinderen werden net vermaakt met ballonnen en spelletjes door deze groep uit Singapore. (Wij haden geen ballonnetjes en het enige spelletje dat wij kenden was tikkertje) Gelukkig was er een jongetje ( Hak) die ons in perfect Engels aansprak en ons het hele weeshuis liet zien. We hadden beelden van Annie in ons hoofd , en waar is waar, het hoofd van het weeshuis was een niet zo vriendelijke ogende alleenstaande vrouw maar verder zag het er heel gemoedelijk en vrolijk uit.

Een motor huren in Sean Penn werd hem niet, de motoren waren te veel cross en te weinig zitcomfort dus deden we de bus naar Shanoukville waar de stranden overlopen in de zee. We zochten een prachtig plekje uit aan het strand en toen rolden we onze handdoek uit en lieten we de zon haar werk doen. En dat ging 30 seconden aan een stuk door. En toen kwamen de eerste vrouwtjes ons iets aansmeren. Massage, armbandjes, gebakken reuzegarnalen, fruit, frutsels en troepjes. We kozen voor de mango en hebben die week veelvuldig deze oranje vrucht naar binnen gewerkt. Verrukkelijk. De dagen kabbelden voort en voor we het door hadden, waren we 5 dagen onderweg en dus werd het tijd om iets te gaan ondernemen. Dit in de vorm van het huren van een scooter, de daypack-rugzak vol met essentials en op naar het dorp Kep wat 130 km verderop lag. De tocht langs de kust van Cambodja was onbeschrijfelijk mooi en niet alleen omdat ik weer op een tweewieler door de zonovergoten landerijen reed met de liefde achterop.

Kep was in aanbouw en over 10 jaar zal het er best geweldig zijn maar wanneer je een fantastisch strand in Shanoekville achterlaat dan ga je dus niet op een zo-zo strand liggen. Dus de volgende dag direct terug naar Shanoukville waar we zowaar met gejuich (van de restauranthoudster waar we ons ontbijt deden) werden ontvangen. Enkele dagen later vertrokken we naar Bangkok waar we na een ritje van 12 uur aankwamen.

Okdan, kleine anecdote over de plaatselijke politie in Shanoukville. Die gasten verdienen, net als de rest van de bevolking, slechts een habbekrats per maand. En om hun salaris wat bij te spekken, houden ze de toeristen in het dorp aan die op een scooter rijden. Ze verzinnen dan een of andere overtreding. Na het betalen van een dollar (steekpenningen) mag je weer verder. Zo hoorden we dat links en rechts van andere reizigers. Dus toen ik met de scooter naar het dorp reed, was ik voorbereid. Ik had een dollar in de linkerbroekzak gestopt en was klaar om aangehouden te worden. Want zeg nu zelf: een excursie waarbij je voor-het-eggie met de politie in aanraking komt en deze wat smeergeld toestopt, is mij wel een dollar waard. Maar wat blijkt, ze waren in geen velden of wegen te bekennen. De grote rotonde waar anderen al meerdere keren waren aangehouden was verstoten van uniformen. Ik reed hem enkele keren rond maar niets! Ik reed door rood, ging expres links rijden, haalde links en recht in, doorgetrokken streep enz niets hielp. De dollar bleef in mijn zak en de politie heb ik nooit gezien.

Bangkok is groot maar het valt mee met de drukte, het is geen Hanoi. Bangkok, en trouwens heel Thailand, is luxe. Tres luxe, zeker wanneer je net een paar maanden in de armste landen van de wereld hebt rondgezworven. De taxi die ons naar ons hotel moest brengen wist niet waar hij moest zijn. Het was een oud mannetje en toen ik hem een kaart onder zijn neus drukte, toen verontschuldigde hij zich omdat zijn ogen niet meer zo best waren. WAT? JE OGEN NIET MEER ZO BEST? MISSCHIEN IS TAXI RIJDEN DAN NIET ZO'N GOED IDEE! Nadat we maar ergens uitgestapt waren en een andere taxi namen (een jonge bestuurder deze keer) kwamen we aan in ons hotel.

Bangkok was voor ons : twee dagen rondhangen in diverse luxe shoppingmalls, waar we van en naar toe gingen middels de monorails of ondergrondse en waar we 2 keer naar de flim gingen; Fair Game en Skyline wat Leonie soms een beetje eng vond. Daarnaast (en daar kwamen we voor) regelden we ook het visum voor Myanmar, wat binnen 1 dag geregeld was (toen we uiteindelijk een pasfoto hadden waarvan de achtergrond niet blauw was ?!). Ik kocht Leonie haar verjaardagskado en deed mij er zelf ook zooneen kado: een mooi horloge.

Fastforward... en toen landen we op de vliegveld van Yangoon wat vroeger de hoofdstad was van Myanmar wat vroeger Birma heette. In onze reisgids stond beschreven dat Birma niet te vergelijken is met welk land dan ook en dit is waar. De mannen lopen hier in lange rokken rond en de vrouwen hebben een soort gele smink(Tanaka) op hun gezicht gesmeerd wat de huid mooier zou moeten maken en wat beschermd tegen de zon. Ik vraag me alleen af, wanneer je de hele dag met een pippo-de-clown gezicht rondloopt, wie dan je mooie huid ooit zal zien. Alsof de vrouwen overdag hun nachtcreme opsmeren. Geweldig!

In Cambodja waren de mensen echt oprecht aardig. Niemand bedonderde je, iedereen was vriendelijk en probeerde je zo goed mogelijk te helpen. In Laos was ook iederen echt ontzettend aardig en het kleine verschil is dat men in Laos minder goed Engels spreekt en (misschien daarom) uit zichzelf niet veel contact met je zoekt. Hier in Birma is dat nog weer anders en worden we overal begroet alsof we er al jaren wonen.

We nemen een lokale bus richting de grote tempel in Yangoon en vallen weer eens met de neus in de boter, want het is precies 1 maand geleden dat we in Luang Prabang de volle maan ceremonie mochten meemaken (zie verhaal 12) en vandaag was het weer volle maan en dus weer een ceremonie met toeters en bellen. Wij zijn erg van de toeters en bellen want dat staat zo leuk op de foto. Ze bestonden deze keer uit het aansteken van kaarsjes bij de grote pagode. Dat werd ons verteld door twee jongens van nog geen 20 jaar oud die ons ter plekke aanspraken. Twee studentjes die Engels studeerden en contact zochten met toeristen om hun engels te verbeteren en wat te leren van onze gebruiken. Maar wij waren vooral benieuwd naar hun gebruiken en deze jongens namen ons mee door de tempels en legden ons uit wat er allemaal gaande was. De groep werd alsmaar groter toen we meer klasgenoten van hun tegenkwamen. Leonie schurkte tegen een ontzettend lief meisje aan, ze sprak redelijk goed engels na 4 maanden Engelse les! Engelse les betekent 6 dagen in de week van acht uur tot half zes volcontinu Engels! Het grappige is dat hun woordenschat daardoor enorm is maar hun uitspraak verschikkelijk. Soms is het handiger om ze een woord te laten spellen om te begrijpen wat ze bedoelen. (Whore! Whore? H-O-U-R! Oh, you mean hour! Yeah, whore!)

Toen we op het punt stonden om terug te keren naar ons hotel kwam de vader van een van de jongens naar ons toe en nodigde ons uit om mee te eten. Dat lieten we ons geen twee keer zeggen. Toen de laatste chantra uitgesproken was, kwamen grote pannen met rijst en groente tevoorschijn en werden een goede honderd man gevoed. We waren de enige toerist (en dan tel ik die suffe Duitse vrouw niet mee die nog geen 4 woorden Engels sprak maar toch van alles wilde weten zodat ik zowaar nog als tolk moest dienen. En ik heb een hekel aan Duits, dus heb ik er maar wat van gemaakt). Ze vonden het prachtig dat wij, westerlingen, met hun meeaten. Zo kwam de sponsor van het eten zich even aan ons voorstellen en even later zijn vrouw en 4 kinderen. Wanneer ik even naar de menigte keek dan keken 10 of 12 lachende gezichten naar me op. Met zoveel goedheid schoof ik mijn allergie voor rijst even opzij en at (met lange tanden) mijn bordje redelijk leeg.

De volgende dag vertrokken we richting het Inle-meer, een groot meer in het midden van Birma wat op 1000 meter hoogte ligt. In ons hostel waren we Hanne en Eelco tegengekomen, broer en zus uit Zuidwolde die per fiets door Birma gingen trekken. Hulde. We deelden dezelfde nachtbus en waren verder de enige blanken op de rit. Toen de bus rond etenstijd bij een grote eetschuur stopte, aten we gezamenlijk de lokale lekkernijen. Leonie was de eerste die moest overgeven. Dat was een paar uur later in het holst van de nacht. Eelco volgde weldra. Ik had wel een beetje een funny feeling in de maag maar verder ging het wel. Pas toen we s'ochtends om half zeven op de kamer waren deed ik de WC aan. En de relatie met de pot was een innige. Binnen enkele uren verloor ik ruim 5 liter vocht. s' Middags ging Leonie op zoek naar een dokter en vroeg onze hoteleigenaar waar ze er een kon vinden. Een minuut later zat ze achterop de brommer terwijl de hoteleigenaar met een rotgang naar de dokter reed. Je kunt je voorstellen dat ik vrij verbaast was toen Leonie even later binnenkwam met een hand vol pillen en een zakje isostar en het bevel alles direct in te nemen. Een half uur later zat de dokter aan mijn bed en na een klein onderzoek was de conclusie duidelijk: voedselbacterie. Ik kreeg nu twee handen vol pillen en ze hielpen direct. Ik heb die nacht nog koorts gehad en de volgende dag was ik niet direct in staat een marathon te lopen maar daarna ging het prima.

Inle Lake en de omliggende dorpjes waren prachtig en het weer was aangenaam (door de hoogte) en volop zon. We deden twee dagen fietsen, waarvan 1 dag incluis een heuze hotspring. En de andere dag boekten we een volle dag op een boot. Echt te gek. Hele dorpen op palen, vissers die met een bijzondere been-beweging hun kano voortduwden, daarbij hun handen vrij hadden om iets met de visnetten te doen. Er waren hele velden vol met tomatenplanten die op drijvende grasmatten groeiden. Om te zorgen dat de grasmatten niet wegdreven hadden ze er een bamboestok in geslagen, als een soort van tentharing. En de rest van de toer is op foto verkrijgbaar.

Vandaag vertrokken we van het Inle-meer naar Kaluw wat nog weer wat hoger ligt. En we hoorden dat het vannacht een graad of 10 wordt en het heeft ons bang gemaakt want we zijn gewend geraakt aan 31-graden plus. (Leonie heeft een dekentje gekocht). Om hier te komen, hebben we 30 kilometer mogen reizen en dat geheel in stijl gedaan per lokaal vervoer. Lokaal vervoer betekent een aftands oude pickup, waar een stellage over de laadbak is gemonteerd en waar twee houten bankjes in stonden. Het geheel bood plaats aan meer dan 30 mensen, en dan moet je je voorstellen dat er zeker 10 mensen op het dak van de stellage zaten, dat er een stuk of 8 hingen aan de reling van de stellage en dat er ook nog voor twee vrachtwagens vol aan lading mee ging. Het eerste deel van de rit zaten we opgevouwen naast de chauffeur en elke keer als hij terugschakelde naar z'n twee kreeg ik de pook tegen mijn kloten aan. Het laatste deel, nadat we moesten wisselen van pickup, zat leonie op een zak rijst tussen de marktvrouwtjes achterin en hing ik letterlijk buiten de pickup en zag het asfalt tussen mijn benen . Ik moest me met beide handen goed vasthouden anders zou ik er af mieteren maar het was dus de beste rit die ik ooit in mijn leven gemaakt had.

Nog wat observaties: Alles wat hier rijdt is minstens 40 jaar oud. Ik zie merken auto's waar de fabrikant al lang niet meer bestaat. Ze rijden hier rechts, in tegenstelling tot in Thailand en Indonesie enz waar ze links rijden. De auto's zijn de afdankertjes van andere omringende landen en dus zit het stuur hier rechts terwijl ze ook recht rijden. Misschien is het grappiger om het te zien dan om het op te schrijven. Ik moet dan direct denken aan Engelsen die op de tolwegen in Frankrijk moet uitstappen om het geld aan de toljuffrouw te geven.

Er zijn nog zoveel fantastische dingen die ik zou willen opschrijven over dit geweldige land maar ik laat het hier even bij. Misschien gaat het me lukken dit vandaag of morgen op de site te plaatsen. Over drie weken zitten we in het fliegfluif naar huis.

Phnom Penh


Shanoukville


Bangkok


Yangoon


Inle Lake


Kalaw

---

---

Natuurlijk missen we jullie met sinterklaas, maar ik kan me nu al verheugen op je dia avondje met oudejaar, waar je je 28.000 dia's gaat vertonen. Wij komen zeker!
tot gauw. sterkte in het fliegfluig.
vaders en moeders

---

Andermaal heerlijk gelachen; je verwoordt het kostelijk amigo! Geniet van de laatste weekjes en dan op naar de sneeuw:) Hug vanuit Quito, Ecuador. Su amigo, Martijn!

---

Wat een prachtige verhalen allemaal weer! Geweldig leuk om te lezen. Ik heb de link van deze pagina wel even doorgestuurd naar de sherrif van Shanoukville; de naheffing komt er aan...
Nog een prachtige tijd toegewenst en geniet lekker van het weer. Hier is het koud en besneeuwd en OV Nederland stopt er dus weer eens mee.

Groeten,

Ben Baar.

---

Ik zie het alweer helemaal voor me, met je rijst fetish. mooi dat ook jij nu eindelijke het wonder dat rijst heet hebt geproefd!

geniet van de laatste paar weken en we zien elkaar snel in het nieuwe jaar!

grot'n uut zwolle

---

Kom maar snel met het fliegfluif naar huis tortelduifjes...! We kunnen niet wachten hier. Genietse nog ff samen, X

---

Heee DJ,

zie dat het er al weer (bijna) op zit! wat kan dat snel gaan...
zo te horen hebben jullie het erg naar je zin gehad! ook super leuk dat jullie straks gaan trouwen :) gefeliciteerd!
Tijdens de kertborrel (van health Care) hebben we je gitaarspel en kerstliedjes wel gemist...Als kerstpakket dit jaar hebben we helaas geen aanvulling op de mooie mokken gekregen ;)
Fijne feestdagen gewenst en tot snel,


Groetjes Mirjam (bb health care)

---

Plaats een reactie

Naam:
Code:			Vul deze 4 cijfers in bij Code.
Reactie: