(15) De laatste dagen (of) Viagramassage. - 19 december 2010
Misschien wel het allerlaatste verhaal. Wachtend voor de bootovertocht van een eiland in Thailand (Koh Chang) naar het vaste land, heb ik de laptop er maar weer eens bijgepakt. We tellen de dagen en de uren af voordat we onze sleutel in onze voordeur steken en we begroet worden door onze eigen meubilair en spulletjes.Het vorige verhaal nam ons mee naar de hooglanden van Myanmar, naar het plaatsje genaamd Kalaw (ik kan het dus nooit goed uitspreken en heb het met Leonie altijd over Kalu, naar de voetballer) waar we twee nachten hebben geslapen en 1 dag hebben rondgelopen door de bergen. De tocht leverde mooie plaatjes op voor het fototoestel. Ik raakte aan de griep, een vervelend griepje die vooral ‘s nachts de kop opstak en waar ik overdag weinig last van had. Totdat we vertrokken van Kalaw naar Bagan.
Ik had het primitieve van Myanmar tot die tijd altijd wel iets avontuurlijks gevonden. Lekker met heel veel mensen in een oude rammelbak over de verrotte wegen hobbelen. Maar nu ik dus echt koorts had en de rit 9 lange uren duurde en we werden rondgeslingerd over de bergweggetjes, was ik er helemaal klaar mee. Ik kwam gebroken aan in Bagan en Leonie niet minder. Dus, flexibel als we zijn, hebben we onze plannen omgegooid zodat we nooit meer in een busje hoefden te reizen. We gingen verder vliegen.
Bagan is een gebied waar heel veel tempels staan, op een uitgestrekt terrein tussen waterbuffels en grasvelden. De eerste dag deden we een aantal van deze tempels bezoeken met paard en wagen, wat echt een giller was. De volgende dag gingen we er heen per fiets doorheen. Na twee dagen hadden we het idee van Bagan goed te pakken en hele geinige foto’s geschoten. Met paard en wagen lieten we ons afzetten bij het vliegveldje van Bagan, gaf ik de taxichauffeur een kek polotje fooi. Daarna vlogen we naar Ngapali, het luxe strand van Myanmar.
We gingen door paspoortcontrole en stonden buiten te wachten op onze bagage toen we aangesproken werden door een mannetje die ons ticket wilde zien. Wij achterdochtig, want zo zijn we geboren (of gevormd). Toch maar even ons ticket laten zien en zowaar, we waren uitgestapt op een verkeerd vliegveld. Onze stop was nog even anderhalf uur verder vliegen. Hahahahaha. Dus…we vonden het al zo koud buiten, bleek dat we in de buurt van Ingle – Lake zaten. Op 1200 meter hoogte.
Ngapali had weinig te maken met het Myanmar-gevoel. Er waren hotels waar je een maandsalaris kon spenderen om er 1 nachtje te mogen pitten. Wij hadden geen maandsalarissen meer over dus zochten we een bescheiden doch prettig hutje aan het strand inclusief oh-ah uitzicht. We hingen onze hangmat op en renden vervolgens de zee in. Heerlijk.
Een weekje strand. Hoogtepunt was de verse vis (met name de reuze garnalen en baracuda) die we dagelijks voor lunch en diner verorberden. Ander hoogtepunt was het strand, breed en lang en goed genoeg om hard te lopen wat ik zowaar enkele keren heb gedaan. Dieptepunt was dat ik, nadat ik weer aardig op de been was, een ontsteking kreeg wat gepaard ging met hoge koorts. Drie dagen aan bed gekluisterd en liters vocht verloren. Op de dag dat we weer wegvlogen, was ik weer wat ‘ter-been’. Toch mooie herinneringen aan dit strand waar we de allermooiste zonsondergang ‘ever’ hebben gezien.
We vlogen naar Yangoon en hadden gereserveerd bij het hostel waar we de eerste keer ook hadden geslapen. Daar wisten ze natuurlijk van niets van een reservering en na wat heen en weer geschreeuw, namen we een taxi die ons naar een ander hotel reed. Aldaar aangekomen, pakte ik onze bagage en zag dat Leonie’s rugzak met alles erin verdwenen was. Uit de taxi gevallen! Hardslag richting de 200 bpm.
We reden wat rond en toen terug naar het vertrekpunt. Iemand had iets gezien enz. We werden midden op de weg staande gehouden door een fietstaxi die de tas had gevonden. Hij wilde wat vindersloon wat ik hem graag gaf (alleen vond hij mijn briefje van 1000 niet voldoende). Met een sisser…
De volgende ochtend vlogen we naar Bangkok, zonder plan en zonder bestemming. Daar stonden we dan, nog 10 dagen te gaan en op zoek naar zon, zee, strand. We gingen het internet op en keken naar het weerbericht. Phuket en Koh Samui zouden regen krijgen. Daar wilden we niet heen. Toen we langs de verkoopbalies struinden werd Leonie gewezen op een eiland genaamd Ko Chang. Geen idee wat het was, maar even later hadden we twee tickets geboekt incluis vervoer van de luchthaven per veerboot naar het eiland. We kwamen begin van de avond aan en vonden een van de laatste hotelkamers. Iets met een Thaise feestdag.
De volgende dag moesten we weg uit het hotel want deze was volgeboekt. Jut en Jul op de scooter op zoek naar onderdak. Helemaal in het zuiden van het eiland kwamen we op een mooi, rustig, wit strand uit. Hier en daar verhuurden ze hutjes en het eerste hutje wat we bekeken was ook echt een hutje. Leonie deed een blik naar binnenwerpen, draaide zich om en liep weg. In de lucht hingen de woorden: ‘Hier ga ik dus echt niet slapen.’ Discussie gesloten. We werden geattendeerd door een dikke Deutser dat er verderop mooie bungalows waren, maar… aan de prijs. Ik wilde toch even kijken en inderdaad, geweldige bungalows. Ze vroegen 1200 Baht (voor euro: delen door 40) dus dat was iets boven budget. Maar voor 9 nachten wilde ze wel wat van de prijs afdoen. Maar dan kregen we slechts een uitgekleed ontbijt. Lekker belangrijk.
Onze bungalow was dus rond. Middenin deze ronde stond het grote tweepersoons. Boven je hoofd was dan de punt van de bungelow, vele meters hoger. Het dak was van palmbladeren en wanneer het wat waaide, dwarrelde er e.e.a. naar beneden. Achter het bed was een betonnen muur met een open kledingkast, daarachter een bijgebouwde badkamer, ook in rond vormen. Het zag er heel lounge en trendy uit. Wij voelden onszelf ook rete lounge en trendy. Zeker die eerste avond.
We hebben echt niet veel gedaan, afgelopen week. Slenteren naar het strand, kokosnoot-shake voor Leonie en watermeloensapje voor DJ, boeken lezen, badderen, scooteren naar het dichtsbijzijnde dorp, cappochino drinken bij het koffietentje en ‘s avonds internetten en lezen. Ik maakte de website van Data Jockey gemaakt (www.datajockey.nl) en Leonie kon me daarbij goed helpen. De week vloog voorbij. Elke dag zeiden we tegen elkaar: nog 5 nachtjes, nog 4 nachtjes enz. Nu is het nog maar 1 nachtje slapen, in Kuala Lumpur wel te verstaan, waar we straks heen vliegen.
Thailand was precies wat we ervan verwacht hadden en tegelijkertijd viel het ons mee. Het is een vakantieland voor dikke, vatsige, lelijke, simpele mensen van een bedenkelijke sociale klasse. We voelden ons er direct thuis. De eerste keren keken we nog op wanneer we mooi Thaise schoonheid aan de arm van een dikke blanke man zagen maar later niet meer. In begin keken we ook op van alle Russen die overal opdoken, nog asocialer dan de gemiddelde Jan Lul. Het enige waar ik uiteindelijk echt van opkeek was de ‘Viagramassage’. Leonie zag het een paar keer op de borden staan, tussen neck massage en Thai massage: Viagramassage. Wat is in vredesnaam een viagramassage? Is het zoiets als een valiumgesprek? Fasinerend, dat Thailand.
De week op het strand is ons prima bevallen. We waren weg uit de drukte van de grotere stranden, waar het veel zien en gezien worden is. We hebben het enorm getroffen met het weer. We hadden 1 bewolkte dag en dat was precies de dag dat we 3 duiken deden, dus niet zo erg. Wel leuk, weer onder water zijn. Leonie vond het eerst best spannend, de eerste keer duiken na haar Open Water brevet. Maar naar 1 duik was ze niet meer te stuiten.
En nu op weg naar huis. Ondertussen zijn we aanbeland in Dubai waar ik dit zo even op de website ga plaatsen. Nog 7 uurtjes vliegen en dan staat de familie van Leonie aan de andere kant van de glazen deuren. Ik gok op een traantje of 2 ;)
Dank voor het lezen en de te gekke reacties. Signing off.
Ontvang e-mail wanneer nieuw reisverslag is geplaatst!
Hé, dat is handig. Geef hier je email adres op en je krijgt automatisch een emailtje wanneer er een nieuw reisverslag is geplaatst. Hoef je niet meer elke dag de website te checken (mag natuurlijk wel). Jouw e-mail adres wordt na onze reis automatisch verwijderd. Ik kwam erachter dat deze functie niet goed werkte, maar vanaf vandaag (7 september) doet die het wel. Iedereen voor vandaag zijn of haar emailadres had ingevuld moet het even opnieuw invoeren.
Hé, dat is handig. Geef hier je email adres op en je krijgt automatisch een emailtje wanneer er een nieuw reisverslag is geplaatst. Hoef je niet meer elke dag de website te checken (mag natuurlijk wel). Jouw e-mail adres wordt na onze reis automatisch verwijderd. Ik kwam erachter dat deze functie niet goed werkte, maar vanaf vandaag (7 september) doet die het wel. Iedereen voor vandaag zijn of haar emailadres had ingevuld moet het even opnieuw invoeren.
Carolien - 20 december 2010
Leuk om door het lezen van jullie verhalen een beetje mee te reizen en te genieten van al het moois dat jullie hebben gezien en meegemaakt. Fijne thuiskomst en heel veel moois voor 2011 toegewenst!!
Loes - 20 december 2010
Het was fantastisch om jullie met alle prachtige, meeslepende & humoristische verslagen te volgen tijdens deze mooie reis! Nog even aftellen en dan zijn jullie er weer..Alvast een HUG! X
Karen - 20 december 2010
Wat een superreis en mooie verslagen, leuk om zo toch een beetje meegenomen te worden, maar...wat fijn dat jullie er nu weer zijn!!!!!
Dikke kus.
Plaats een reactie