Onze reis begint met twee heldinnen in een Opel Corsa die ons op zaterdagochtend ophaalden. Met Renate (annex Foekse) en Marloes (annex Loes) en Leonie en ik en 2 backbacks en 2 daypacks was de Corsa tot de nok toe gevuld. ‘DJ, wil jij rijden?’ ‘Jaaaaahhh’.
De reis ging voorspoedig. (Loes: ‘He, moeten we hier niet naar rechts?’ Met piepende banden plus ½ liter zweet werd de afrit nipt gehaald.) Twee uur later zaten we aan de cappuccino in de vertrekhal van Dusseldorf International Airport. Het afscheid ging gepaard met tranen en snotneuzen. Prachtig.
Zes uur vliegen. Twee films, een maaltijd met kip en klamme handjes van DJ later, landden we in Dubai. Het is daar middennacht en nog steeds 35 graden. Na een McDonalds en een minislaapje vervolgden we onze vlucht naar Kuala Lumpur. Tijdens de landing keek ik naar buiten en zag ik velden vol wuivende palmbomen. De motoren van de Boeing 777 deed de bladeren wuiven: Welkom, welkom, welkom. Het zal de jetlag wel geweest zijn.
Ons geduld werd op de proef gesteld, wachtend in de rij voor de immigratie. We stonden in de rij die het langzaamst vlotte. Het feit dat Leonie de rij had gekozen, had daar niets mee te maken?! In de verte zag ik onze rugtassen al op de bagageband liggen en even later verlieten we de aankomsthal, op zoek naar de vertrek hal. We moesten namelijk nog even doorvliegen naar Langkawi, een prestien eiland in het noorden van Maleisie. De vlucht had wat vertraging maar dat waren we gewend en rond half acht zondagavond pikten we voor de tweede keer die dag onze bagage van de band af. Een taxi regelen was kinderlijk eenvoudig. Ik had nachtmerries gekregen over het onderhandelen met een lokale taxibaas over de prijs van een ritje van-luchthaven-naar-hotel maar wat schetste onze verbazing: er was een taxi service centrum! Je gaf je bestemming op(AB motel) en prompt kreeg je een ticket die je aan de taxichauffeur kon geven. Niks geen afdingen, niks geen ‘special price for you, you my good friend’ etc. Na 30 uur reizen was dat een prettige bijkomstigheid.
De volgende verrassing kwam bij ons hotel, waar we na 10 minuten (en een serieuze voorbespreking van de WK finale met de taxichauffeur) arriveerden. Het hotel had de beachfront kamer voor ons achtergehouden. Beachfront! Dat betekent: de kamer uitlopen en na 50 meter strand, natte voeten krijgen! Probeer dan je ogen maar eens droog te houden!
Minpuntje? Ok. De douche hing boven de WCpot en de wastafel. Niet dat de badkamer te klein is, neen, de badkamer is een balzaal. Schijnbaar was het praktischer om alle waterleidingen zo dicht mogelijk bij elkaar te plaatsen, hetgeen jammerlijk gelukt was. Het blijft wennen, natte voeten krijgen wanneer je even in de badkamer moet zijn.
Ons avondeten was verrukkeluk, denk aan kip met mango (DJ) en gemarineerde biefstukjes met plakrijst (Leonie). Moe maar voldaan gingen we naar bed. Tegen twee uur werd ik wakker met maar 1 gedachte: ik hoop dat we gaan winnen. Rond half drie in de nacht zaten we in de lobby van ons hotel samen met 20 andere gasten naar een scherm te turen. En ik weet niet wat jullie hebben gezien, maar hier in Maleisie was het een afslachting door Spanje, een regen van gele kaarten, een doos vol gemiste kansen en een terechte uitslag welke minimaal 28 minuten te laat kwam. Maar goed, misschien kwam het beeld niet goed door.
De volgende dag, onze eerste vakentiedag, begon met een voedzaam ontbijtje (denk aan cornflakes, verse mango en banaan, yoghurt en oploskoffie). Al snel kwam de zwembroek/bikini te voorschijn en doken we het warme zeewater in. De vakantie was helemaal echt begonnen.
De dag kroop voorbij. In de middag deden we een middagdutje en daarna ontmoetten we onze buurmannen. Twee Nigerianen en twee Irakezen, allen student aan de Australische universiteit in Maleisie. Huh? Moses, Immanuel (Baksen), Mo en Omid nodigden ons uit voor een drankje. Zelden zo gelachen met vier totaal vreemden. Te ingewikkeld om uit te leggen maar goed om de herinnering te bewaren.
Na een pizzatje eten, zitten Leonie en ik weer op onze hotelkamer, ik tik dit in en Leo leest Karin Slaughter. De reis is echt begonnen en we genieten enorm.
Hoewel Nederland nu achter ons ligt moet ik de afgelopen dagen veel denken aan ons afscheid uit Zwolle. Het heeft mij enerzijds verrast en anderzijds ontroert. Soms nemen we relaties voor lief, soms zijn we niet expliciet in hoe we over de ander denken. Op het moment van afscheid nemen, wordt het gordijn even weggeschoven en zien we hoeveel warme vriendschappen we achterlaten. Leonie en ik zijn onder de indruk geraakt. Het was een mooi afscheid.
foto's!
Hé, dat is handig. Geef hier je email adres op en je krijgt automatisch een emailtje wanneer er een nieuw reisverslag is geplaatst. Hoef je niet meer elke dag de website te checken (mag natuurlijk wel). Jouw e-mail adres wordt na onze reis automatisch verwijderd. Ik kwam erachter dat deze functie niet goed werkte, maar vanaf vandaag (7 september) doet die het wel. Iedereen voor vandaag zijn of haar emailadres had ingevuld moet het even opnieuw invoeren.
Ben inmiddels bijgekomen van het afscheidsritueel. DJ, lief dat je mijn heldendaad nog even noemt. Ik heb er zelfs nog over gedroomd, heeft toch indruk gemaakt blijkbaar. Gelukkig liep het in mijn dromen (ook) goed af, maar heeft een ruk aan het stuur door Leonie (jaja) ons alle vier gered :-). Waar je zoal niet droomt hè. Anyway. Hier loopt alles op rolletjes. Last van de hitte en nog een kater na zondag. Wat een slagveld was het. Ik wacht met spanning jullie nieuwe belevenissen af! X
Lichtelijk jaloers zit ik hier met mijn (lichtelijk opgezette) voetjes omhoog op de bank jullie verhaal te lezen. Klinkt als...vakantie!!! Genieten!!! Helaas was de omschrijving van de finale ongeveer vergelijkbaar met de finale zoals we die hier beleefd hebben. Het plein waar eerst 10.000 mensen an het feesten waren was binnen en half uur leeg...helaas.
Dit WK dus achter ons gelaten ben ik erg benieuwd naar de komende verhalen en belevenissen van Leo en DJ in Azie:-)
Kus, Karen
Ik zat al met smart te wachten op jullie eerste verhalen, maar jeetje wat klinkt dat allemaal fantastisch en spannend en jullie zijn nog maar 2/3 dagen weg.
Moet je nagaan wat de rest nog zal brengen. Ik kwam een mooie spreuk tegen en moest gelijk aan jullie denken (althans aan jou leonie want DJ (hahah) ken ik nog niet, alleen van verhalen)
Yesterday is history
Tomorrow is a mystery
But today is a gift
Geniet daarom elk moment van jullie prachtige, ondernemende reis samen!
Ik blijf jullie volgen....
liefs andrea
Hey Dirk Jan & Leonie,
Leuk om jullie reisverhalen zo mee te kunnen lezen.
Dirk Jan, afgelopen week hebben we je toch best gemist op het BB, al lijkt het nu nog een beetje onwerkelijk, dat je echt weg bent door de vakantietijd....En om je ook nog ff gerust te stellen...Wim heeft echt zelf zijn kasten opgeruimd :).
Geniet van de andere kant van de wereld, maar vooral van elkaar!
Groetjes van Jolanda
Heel goed die foto´s!!!!!......houden namlijk heel erg van plaatjes kijken.
Ziet er allemaal heel erg mooi, warm en voornamelijk relaxed uit.......
In ons kleine landje is het ook behoorlijk warm, moeders en ik hebben al een beetje verkoeling gezocht in de Oldemeyer, ziet er toch net iets anders uit als op jullie mooie foto´s. We komen nog net niet groen uit het water...maar ruiken niet even fris na een verkoelende duik. Voor de rest gaat het hier prima!!!
Wachten met smart op meer leuke verhalen, en natuurlijk foto´s
Liefs Joyce & Jordi
En nu met foto's!!!!! Bekijk de diavoorstelling of klik op een foto om naar Picasaweb te gaan om alle foto's/filmpjes rustig te bekijken.
Hallo daar!! Princes en DJ!
Ik vond het erg jammer niet bij jullie afscheid te zijn geweest, maar zag al op hyves en las hier op de site dat al jullie vrienden jullie een warm afscheid hebben gegeven. Tof!
Net even heerlijk door jullie verhalen heen gelezen. Klinkt goed allemaal...Het backpackers gevoel in mij begint nu ook wel weer te kriebelen.
En jeetje DJ, wat kan jij heerlijk verhalen schrijven zeg. Een genot om te lezen.
Geniet er van...
x Annelies (Dianna) :-)
Plaats een reactie