Melaka, Maleisie. Donderdagochtend tien uur, 29 juli 2010. In de lobby van ons hotel wachten we op een taxi. Even later stapt een Chinese man van middelbare leeftijd op ons af en doet een graai naar mijn daypack. De taxichauffeur is gearriveerd, of de dieven zijn tegenwoordig wel erg brutaal.
Nog wat later in de taxi begint de Chinees in rap tempo woorden op ons af te voeren. Ik denk eerst ‘die is met zichzelf aan het praten. Hebben wij weer. Een gestoorde taxichauffeur.’ Maar hier en daar herken ik een Engels woord en na wat aandachtig luisteren, ontstaan zinnen die eindigen met een vraagteken.
‘Whereyoufrom?’
‘From Holland’, antwoord Leonie.
‘AAaah’, zucht de man. ‘Holland. Hope our love live and never die.’
Leonie en ik kijken elkaar aan met een blik die zegt: ‘Hij is niet wijs.’ De Chinees ratelt rustig door. ‘Haveyoubeento…Italy?’
‘Ja’, antwoord Leonie enthousiast, zij is namelijk zo’n beetje overal geweest.
‘Aahhh, Italy. Capital Rome. I trust and love you.’
Pardon? Ik ga wat rechterop in mijn stoel zitten, zoals ik dat altijd doe wanneer vreemde mannen mijn Leonie versieren.
ITALY. I – T – A – L – Y. I – Trust – And – Love – You. Pling! Een lampje boven onze hoofden springt aan. Deze Chinees heeft schattige zinnen bedacht op de letters van landen. Maar niet alleen van landen, begrijpen we wanneer hij vraagt naar onze family. ‘FAMILY, Father and Mother I Love You!’
We begrijpen waar dit heen gaat en vragen hem of hij al iets heeft bedacht op het woord Friendship. Dat had hij nog niet. Wij willen wel een poging doen:
Friends
Really
Irritate
Each other
Notorious:
Disease
Sexual
Hell
Itching
Permanent
Hij begrijpt niet alle woorden of kan ze niet verstaan of is te perplex dus vraagt hij me om dit even op te schrijven in zijn gele ‘Love & Caring’ boekje wat ik vervolgens doe. Eerlijkheidshalve moet ik erbij vermelden dat ik iets anders in zijn boekje opschrijf (iets over respect, hope en peace).
We worden wat meliger en ik vraag hem of hij al wat bedacht heeft op het woord ‘serendipity’.
Van Langkawi naar de Camaron Highlands
Afgelopen april, toen de contouren van de reis zichtbaar werden, hebben we een hotelkamer geboekt in Langkawi voor de eerste 4 nachten van onze wereldreis. Eenmaal in Langkawi aangekomen wilden we er niet meer weg. Elke dag keken Leonie en ik elkaar aan en zei de een tegen de ander: ‘Zullen we morgen weggaan?’ en de ander antwoordde steevast: ‘Ah, misschien nog 1 nachtje blijven?’ En zo gebeurde het dat we elke keer de kamer voor een nachtje bijboekten. Maar na 12 dagen moest het er van komen, we gingen reizen!
De wekker ging die ochtend om half 7 en het was nog donker buiten. Althans dat dacht ik, zo dicht zaten mijn ogen nog. Tegen half acht zaten we achterin een taxi en reden we naar de veerboot. Tegen 10 uur zaten we in een taxi naar het busstation en na busreisje van 5 uur stonden we op het buisstation van Ipoh. Een vies en druk busstation vol uitlaatgassen en schreeuwende busticketverkopers. U begrijpt, ik liep rond met een brede grijns op mijn gezicht: dit was Reizen met een hoofdletter R. Om 5 uur zou de bus vertrekken naar Camaron Highlands, het gebied van de theeplantages die in de bergen van Maleisie liggen. De bus kwam uiteindelijk om 6 uur en een kwartier later waren we onderweg. Zowel het wegdek als de bus zorgde voor immens veel gehobbel en voor ons zat een vrouw haar maag leeg te kotsen. Het werd donker en begon te regenen. Tegen half negen kwamen we aan. Eerste reisdag: 13 uur onderweg! Douchen, omkleden, avondeten, naar bed, …, slapen.
De volgende dag zijn we eerst op zoek gegaan naar een ander hotel, die we om de hoek vonden. Deze was ruimer, goedkoper en met gratis Wifi. In de middag hebben we een paadje door de bergen bewandeld en heb ik kennis gemaakt met Leonie’s vrees voor afgronden.
Na een gebroken nacht op een veel te hard matras (een hardhouten plank met een doekje erover) gingen we de thee plantages bezoeken. Hoewel de mevrouw van het hotel ons de reis sterk aan bevool (commissie?) gingen we op eigen gelegenheid naar de taxi die ons naar de theeplantages bracht. Oh, ah, foto, foto, nog naar een buddha-tempel, oh, ah, foto, foto, terug taxi in, half vier in het dorp, kwart voor vier eten.
Je kunt hier goed eten in Maleisie. Nu weten de kenners dat ik geen rijst eet, maar we hebben een waardig alternatief ontdekt: Naan! Naan is een platgeslagen stuk brood dat zijn oorsprong vindt in India en zijn weg heeft gevonden in de vele Indiase restaurants hier in Maleisie. Kip Tandoori zelfde verhaal. Doe daar nog een bak ‘yoghurt&groente’ (raita) bij en je hebt een fantastische maaltijd voor 2,5 euro.
De laatste dag Camaron Highlands hebben we wederom een ‘track’ gelopen. Het gebied staat bekent om de vele wandelroutes en vol goede moed begonnen we aan route genummerd 10. Deze bestond uit een lange klim naar de top van een berg en daarna weer naar beneden. We zouden uit moeten komen bij een nabijgelegen dorp. Leonie heeft zichzelf en mij verbaast door het overwinnen van haar angsten. Erg moedig. In rap tempo waren we op de top van de berg. Daar liepen 4 bospaadjes naar beneden. We kozen de linker wat niet klopte. Na een bizarre tocht door de binnenlanden van Maleisie kwamen we uit bij wat akkers die tegen de berg aangelegd waren. Er was niemand te bekennen. Het bospaadje werd een bospad, werd een landweggetje, werd een asfalt weg, werd de hoofdweg. Vijf minuten later stopte een bus en om kwart voor vier zaten we aan de kip tandoori met naan en raita in ons dorp.
De volgende dag vertrokken we naar KL (Kuala Lumpur, hier zeggen ze ‘Kee-eL’) en na een korte overstap op het hectische busstation van KL vertrokken we naar de stad Melaka. Melaka staat vol oude gebouwen, velen daarvan zijn rood/bruin geschilderd. Afgelopen eeuwen hebben de Portugesen, Nederlanders, Chinezen en Engelsen de stad in handen gehad, zodat het architectonisch een ratjetoe is. We hebben ons bewusteloos gefotografeerd.
Ali stond met zijn riksja onderaan de trappen op ons te wachten, zo leek het wel. Ik liep op hem af en we raakten aan de praat. Zijn twee tanden schitterden in het zonlicht en zijn lach was aanstekelijk. In gebrekkig maar verstaanbaar Engels vertelde hij dat hij ooit Jeroen van Inkel in zijn karretje had vervoerd voor Veronica Travel. ‘You know, de DJ!’ Ja, ja, we kennen hem. Even later zaten Leonie en ik bij hem in de riksja en fietste hij ons door Melaka. De oude man (67 jaar oud) kwam met moeite door de heuvelachtige straten van de stad. We wilden eerst even langs de Starbucks voor ons dagelijkse cafeine intake. ‘Jaja, geen probleem’, zei Ali en hij fietste richting het Stadhuys. ‘Starbucks!’, schreeuwde ik in zijn oor. ‘Yes, yes, Stadhuys’, antwoordde Ali vrolijk.
Die avond hebben we heerlijk (zalm) gegeten aan de grachten van Chinatown Melaka. En dit schrijf ik alleen op om het later nog eens na te genieten.
De volgende dag stond ‘strand’ op ons programma en toen we tegen het middaguur onze hotelkamer verlieten zagen we dat het bewolkt was (en zelfs 3 druppels regende). Na een heerlijk zelfgeschild ontbijtje besloten we om te gaan winkelen. Leonie kwam al snel aan met 2 boeken. Even later stonden we in een computerwinkel en nog weer even later stonden we buiten met twee tassen vol met computerspullen, waaronder een lief klein schattig krachtig laptopje voor Leonie. De Samsung N150 is haar nieuwe liefde. De rest van de dag op onze hotelkamer gehangen en geinternet. Want dat is ook vakantie.
De volgende dag is vandaag, donderdag 29 juli. Terwijl ik dit schrijf brengt de bus ons van Melaka naar KL waar we vanmiddag aankomen. We hebben een kamer gereserveerd in het hostel No. 8 en als het goed is, is onze vriend Helprich daar ook al. We zien ernaar uit hem te ontmoeten en de komende 2 weken samen met hem Indonesie te verkennen.
Verplichte tekst aan beide ouders: we zijn in goede gezondheid, houden nog veel van elkaar, hebben het erg naar onze zin en zijn nog geen gevaar tegen gekomen.
Je kunt alle foto's zien in het fotoboek in het menu rechtsboven deze pagina. Hieronder een kleine selectie.
 |
| Van Camaron Highlands |
 |
| Van Camaron Highlands |
Ali!
 |
| Van Malaka |
Hé, dat is handig. Geef hier je email adres op en je krijgt automatisch een emailtje wanneer er een nieuw reisverslag is geplaatst. Hoef je niet meer elke dag de website te checken (mag natuurlijk wel). Jouw e-mail adres wordt na onze reis automatisch verwijderd. Ik kwam erachter dat deze functie niet goed werkte, maar vanaf vandaag (7 september) doet die het wel. Iedereen voor vandaag zijn of haar emailadres had ingevuld moet het even opnieuw invoeren.
Wat leuk leesvoer voor op de zaterdagochtend! Zo te lezen genieten jullie enorm. Veel plezier met zijn drietjes :-) Big Hug!
Hey!!!!
Wat ben ik jaloers..........................als ik jullie verhalen lees. Ik check elke dag de site en eindelijk stond er weer een heel erg leuk en grappig verhaal op.
Goed te lezen dat jullie je samen vermaken en lekker aan het genieten zijn.
Hier is alles goed, ik zijn wel meer dan 3 regendruppels gevallen vandaag...............
Heel veel plezier!!!!
Dikke XXX Marcia
hey reizigers!!
zo te lezen gaat het allemaal goed daar! die angst voor afgronden heb ik ook al eens mogen meemaken, of niet leonie weet je nog sardinie??
Heel veel plezier in Indonesie met z'n allen en ik wacht de nieuwe verhalen af!!
liefs andrea
Kinders,
Ik vind het zooooo leuk om jullie via alle te gekke verhalen een beetje te volgen.
Top dat jullie t zo fantastisch hebben, al daalt de verkoop van de toetjes dramatisch in de livingroom. Dikke kus voor jullie en ook 1 voor Elprichio.
kus mirjam
lieve dirk en leonie,
wat fijn dat jullie zo genieten en het goed hebben samen.
al weer bijna een maand op stap, het gaat snel hoor, onze 3 maanden waren ook zo voorbij.
We hebben jullie wel gemist op mijn verjaardag, maar ik ben toch 65 geworden...het leven gaat gewoon door.
Geniet van de naan....ik had je eigenlijk toch wel rijst moeten leren eten....enfin, misschien lukt het leonie wel in deze maanden....hoewel...
groetjes, pa en moeders
Hai Chef en Leonie! Wat heerlijk julli everhalen te kunnen volgen via dit prachtige medium ver weg maar toch dichtbij! Hier alweer een paar weken vakantie, we klussen wat af en ons huis ziet er weer spik en span uit. Misschien volgende week toch nog wat dagen erop uit met de tent maar dat ligt aan het weer.... wat nu wat minder is maar we houden hoop. Het was stil zonder tennisballen en `handel`dat over de afdeling ging. Tja de lat ligt hoog bij de nieuwe `chef`. Ik wens jullie nog heel veel plezier stay safe en enjoy!!!! liefs Bianca
Waar blijven de verhalen over jullie compagnon? Kuzzie
Plaats een reactie