Vandaag is het 5 augustus. Precies negen maanden geleden stond ik op de stoep van het huis van Leonie. Even later deelden we onze eerste kus. Negen maanden later delen we een wereldreis. We zitten in Banda Aceh. Deze meest noordelijke stad van Indonesie ligt op het grote eiland Sumatra.

Banda Aceh is in 2004 zwaar getrokken door de Tsunami. Op tweede kerstdag steeg het water en kwam de zee kilometers ver het land in. Het zeewater nam alles mee wat los en vast zat en veel mensen zijn gestorven toen ze in het water bedolven werden onder puin. En hoewel ik hier vorig jaar ook was, raakt het me weer. Opgezwollen lijken, containerschepen midden in de stad, ruines waar eerder huizen stonden.

In zes jaar tijd is er veel veranderd. De stad is opnieuw opgebouwd en de wederopbouw is nog steeds in volle gang. Mensen zijn hier bijzonder vriendelijk en nieuwsgierig naar de blanke medemens. Het lijkt alsof Banda Aceh het verleden van zich heeft afgeschud en vooral vooruit kijkt. En dat terwijl alle mensen die we zien het verdriet bij zich dragen van familieleden of vrienden die tijdens de natuurramp zijn gestorven.

Maar eerst een paar dagen terug. Mijn laatste log eindigde tijdens de reis van Melaka naar Kuala Lumpur. We kwamen in de middag aan bij ons hostel en wie lopen we tegen het lijf: Helprich. Onze kameraad uit Zwolle zal de komende twee weken met ons meereizen. We doen bier en verhalen en nog een bier en nog meer verhalen (verhalen zijn roddels). Bruiloften die afgelast zijn, relaties die wankelen, vriendschappen die de beste tijd hebben gezien, allemaal prachtig, zolang je zelf niet onderwerp van gesprek bent). Helprich vertelde over zijn eerste week in Maleisie. Dat ging kort gezegd over Maki, een Japanse die hij in de Camaron Highlands heeft ontmoet en waar hij halsoverkop verliefd op is geworden. Voor de mensen die Helprich niet kennen, tja, hoe kan ik hem in een zin omschrijven? Helprich is een knappe dertiger, charmant, relaxed en een gevaar voor alle vrouwen van boven de 17. Het aantal veroveringen van afgelopen tijd loopt ver in de dubbele cijfers, dus het nieuws van zijn gemoedstoestand was opzienbarend. Tegen de avond lopen we gedrieen naar de twee torens (petronas towers) waar KL om bekend staan en schieten drie rolletjes vol.

De volgende dag doen we vooral eerst even helemaal niets. Helprich gaat nog wat grotten bekijken en wij hangen wat rond. Da's ook vakantie! Tegen de middag ontmoeten we Bakson, de Nigeriaan uit verhaal 1 die met ons mee naar de film gaat. We zien Inception en ik heb intens genoten. Het zal wel een tic van mij zijn maar de buitenlandse bioscoop trekt mij. Zo heb ik films gezien in Argentinie, Colombia, India, Panama enz.

De volgende dag vroeg uit de veren, met de taxi naar de luchthaven en een uurtje vliegen later landen we in Medan Indonesie. Daar vliegen we direct door naar Banda Aceh waar we tegen de avond aankomen. Ons hotel is overpriced en overrated maar gek genoeg slapen we er uitstekend. De avond brengen we door, slenterend door de straten van de stad op zoek naar fatsoenlijk eten. We eindigen op het pleintje voor ons hotel waar we ons volproppen met sateh en cola. Alcohol wordt in dit streng islamitische deel van de wereld niet verkocht.

De volgend ochtend wederom vroeg op en met de ferry naar Pulau Weh (Pulau betekent eiland). We zitten business class en dat betekent grote stoelen en airco. Na drie kwartier meren we aan en 1 blik vanaf de boot zegt genoeg: paradijs. Uit het heldere blauwe water verrijst een vulkaaneiland vol met groene (palm)bomen. We laten de mini busjes voor wat ze zijn en kiezen voor een riksja. Helprich stapt achterop een brommer en Leonie en ik zitten samen in een zijspan. Het weer is fantastisch, volop zon en wat wind. We zijn de attractie van het eiland. Iedereen kijkt naar ons, sommigen zwaaien en lachen doen ze allemaal. We lachen voluit terug want we vinden het niet erg om de attractie te zijn. Ondertussen wordt de camara gepakt en schieten we wat in het wilde weg.

In Iboih waren alle hutjes vol. En we moesten in Iboih zijn, want paradijs had gradaties en Iboih was de top. Uiteindelijk gingen Leonie en Helprich nog even verder zoeken en zij stuitten op Ericks Greenhouse (dat ook daadwerkelijk groengeschilderd was). Onze kamer lag wat hoger en vanaf onze veranda hadden we een wijds uitzicht over de azuurblauwe zee, de baai en een ander eilandje. Zwembroek aan, op Helprich wachten, 2 minuten naar het strand lopen en hups de zee in. Daarna heerlijk eten en nog weer de zee in. Prachtige eerste dag, met een hoog factor 15 gehalte.

Dat niet elke dag de zon schijnt in paradijs ondervonden we de volgende dag. Dan maar een scootertje huren. Helprich niet zo'n motormuis (motoric challenged) deed het aardig en Leonie zat dicht tegen mij aan wat niet zozeer met liefde te maken had maar meer met mijn gebrekkig doorschakelen. De volgende dag stond in het teken van ... snorkellen! We regelden wat snorkels en vervoer naar een eilandje en stapten het water in. Het eerste wat we zagen was een reefshark (rif haai). De verrukking in de ogen van mijn snorkelpartners: onbetaalbaar. Het was een fantastische snorkeltocht met kleurig koraal, diverse zeeslangen, miljoenen grote en kleine visjes en zee komkommers oftewel, we kregen trek.

De kwaliteit van het eten in het paradijs is niet altijd even constant, zo merkte Leonie. Haar hamburger tonijn (niet uit blik, wel uit zee) viel niet zoals die zou moeten vallen en ze is nu wat buikziek. Gelukkig kan ze wel reizen want vanmorgen zijn we voor dag en douw (6:15 uur de wekker) vertrokken, terug naar Banda Aceh waar we het vliegtuig nemen naar Medan. Van daar uit gaan we naar Bukit Lawang waar de orang oetang zich ophouden. (nee, geen grappen over familie enz.).

Puntgewijs:

- we zijn helemaal verslingerd geraakt aan het kaartspel Koehandel en spelen het met fanatisme.

- vluchten kosten hier geen drol, we vliegen voor 25 euro naar Medan, normaal een busreis van 11 uur! Alle vluchten hebben trouwens wel standaard een uurtje vertraging.

- de slippers die Leonie in Banda Aceh kocht waren binnen een uur kapot, ze kreeg de 5 euro terug.

- we checken heel vaak deze website en zijn blij met elke reactie (hint hint)

- we hebben het strakke budgetteren opgegeven en gaan nu een beetje op ons gevoel af. Het gat in Leonie's wordt met de dag kleiner.

- we zijn al aardig door onze boeken heen en hebben de gelezen boeken met wat overtollige kleding teruggestuurd naar Nederland (fam. Weteringe, dat pakketje is dus van ons).

- Onder invloed van 'chainsmoker' Helprich ben ik weer gaan roken. Ik hou je op de hoogte wanneer ik weer gestopt ben.

- Het is bij jullie ook vakantie, ik hoop dat het weer in Nederland verbetert en dat iedereen over enkele weken weer fris en fruitig aan het werk kan.

Naam:
Code:			Vul deze 4 cijfers in bij Code.
Reactie: