Ik hoor steeds wat geluiden uit onze prullenbak komen en ben aan het raden wat voor beest er aan het dineren is. A) een kakkerlak, b) een gekko of c) een kleine rat. Ik hoop op b), vermoed dat het a) is en moet niet denken aan c).
Banda Aceh was voor Helprich nogal een verschil met Maleisie , maar toen we op het vliegveld de stad verlieten moesten we alle drie met weemoed terugdenken aan de mooie tijd die we er gehad hebben. Met de nodige vertraging kwamen we 5 augustus aan op Medan waar een taxibusje op ons stond te wachten. Er is niets mooiers dan een vliegveld uitlopen en jouw naam op een bordje te zien staan tussen de mensenmassa.
De rit zou ruim drie uur duren en we gingen er goed voor zitten. Helprich zat op een bank achter ons in gedachten verzonken zodat het gesprek dat Leonie en ik hadden aan hem voorbij ging. Maar goed ook, we hadden het over ‘trouwen’. En ik laat nu even een betekenisvolle witregel vallen.
Die nacht sliepen we gedrieën in 1 kamer, het kind bovenin en de ouders beneden, zogezegd. De volgende dag verkenden we Bukit Lawang, een prachtig dorpje aan een rivier. Voor een mentaal plaatje verwijs ik je naar de foto’s onderaan de pagina. Na het ontbijt ging ik op zoek naar Salim, de gids van vorig jaar. Dat ging zo: ik stapte op een paar locals af die zaten te kaarten en vroeg naar Salim. Ik werd doorverwezen naar een dikke getatoeëerde Indonesiër. Die riep een van de jongens bij zich en verschafte zich een telefoon. Vijf minuten later stond Salim voor mijn neus en we omhelsden elkaar, want hij herkende mij en ik hem ook. Toen begon het onderhandelen.
Onderhandelen is het spel van smeken en bedelen. Hij noemt een prijs. Ik zeg hem dat we dat onmogelijk kunnen betalen en begin te vertellen over hoe duur het was in Maleisie enz. Dan vertelt hij hoe duur het in Bukit Lawang is geworden afgelopen jaar en vervolgens noemt hij de prijzen op van suiker, benzine en sigaretten. Ik zeg hem dat hij moet stoppen met roken, geen suiker meer in de koffie moet doen en meer moet gaan lopen in plaats van brommeren. Dan lacht hij en lach ik en noem ik een andere prijs. Vervolgens lacht hij niet meer en vertelt hij over het geld dat hij nodig heeft om zijn familie te onderhouden. Zo gaat dat nog even door, we drinken wat, we roken wat en na een half uurtje zijn we er uit.
Het ontbijt viel niet goed en in de middag raakt mijn buik overstuur. Tegen de avond krijg ik een intieme relatie met de WC pot, alleen is het geen pot maar zo’n Frans hurktoilet. Ik moet overgeven en voel me hondsberoerd. De volgende dag is niet veel beter. Leonie en Helprich cancellen de jungletrip. Even later zit Salim in ons hotel om te zien hoe het met me gaat. Hij wil me masseren en ik laat hem zijn gang gaan. Hij verwijst me tevens door naar de dokter en even later zit ik achterop de brommer op weg naar de dokter. Die zit drie dorpjes verderop. Eerst wordt mijn bloeddruk opgemeten door twee schattige zustertjes en daarna komt de dokter zelf even kijken. In zijn borstzakje zitten sigaretten en ik denk bij mezelf ‘alleen in Indonesië roken doktoren’. Als afsluiter krijg ik een spuit in mijn bil met een soort van vloeibare aspirine. Ik voel me direct een stuk beter, de koorts zakt. Voor het consult inclusief een tas vol met pillen betaal ik 3 euro.
De volgende dag voel ik me beter en we bellen Salim dat we de dag erop de jungle in wilden gaan. Geen probleem. Althans, zo lijkt het. Want ’s avonds, toen de regen met bakken uit de lucht kwam en de elektriciteit er mee opgehouden was, stond Salim weer in ons hotel. Hij verontschuldigde zich maar kon onmogelijk met ons mee. Zijn oma was gestorven en die dag erop was er een soort van wake waar hij bij moest zijn. Na wat heen en weer gebabbel besloten we de volgende dag met een andere gids te gaan. Omar.
Dat Omar gaan Salim was, werd al snel duidelijk. Zijn eerste blowtje stak hij op voor ons hotel, terwijl hij op ons aan het wachten was. Het was nog geen negen uur in de morgen. We stapten de jungle in. Helprich was de volgende met buikklachten en het klimmen viel hem zwaar. De pijn werd verlicht doordat we binnen een half uur oog in oog stonden met oerang oetangs. Je kent ze wel, van die grote oranje beesten die zich hoog in de bomen nestellen en vooral bananen eten. Gewapend met camera struinden we door de jungle op zoek naar nog meer apen. We, dat zijn dus Helprich en Leonie en twee Duitse jongens en Omar en Ono. Ono was de drager, zijn rugzak was ontiegelijk zwaar en zat gevuld met de lekkerste vruchten en heerlijke biscuits. Ono was erg vriendelijk en bood ons steeds meer fruit aan maar ik vermoed dat hij dit deed omdat zijn rugzak minder zwaar zou zijn. We liepen verder en ik struikelde bijna letterlijk over een vrouwtjes oerang oetang die voorbij liep met een kind om haar middel. Ik heb er een filmpje van gemaakt die niet geheel scherp is omdat de aap te dicht op mijn lens zat.
Ono vertelde me dat het verschil tussen ‘monkeys’ en ‘apes’, de eerste hebben staarten en de laatste niet. De Oerang oetang is een van de vijf aapsoorten, anderen zijn de chimpansee en de gorilla. We besloten om de trip wat in te korten in verband met Helprich’s gesteldheid. Het laatste deel van de trip ging bergafwaarts en het paadje werd vrijwel onbegaanbaar. Leonie heeft haar angsten in de ogen gekeken en deze een klap in het gezicht verkocht. Hulde! (ook hulde aan Ono die Leonie het laatste stuk bij de hand nam en haar door de jungle leidde. Op de koop toe nam hij haar rugzak over en ik voelde mij in mijn mannelijkheid aangetast omdat Ono lachend met twee zware rugtassen en Leonie aan de hand de berg af huppelde en ik er wat achteraan hobbelde).
We kampeerden die nacht dichtbij een waterval. De ‘dragers’ maakten het eten klaar en we genoten van het eersteklas voedsel. Ons bed bestond uit een flinterdun matje maar we waren voorbereid. Met wat hulp van een nekkussentje onder mijn heup en een handdoek als kussen was het te doen. Wat echt hielp was de valium (die we alle drie gretig innamen).
Wanneer je in de jungle wakker wordt kun je enigszins gedesillusioneerd raken. Waar ben ik? Waar komt het geluid van miljoenen krekels vandaan? Het gestommel van de kokers/dragers was al hoorbaar en nog wat later : ontbijt. In plaats van verder de jungle in te trekken besloten we de rivier te volgen. Is ook schitterend. We kwamen uit bij een junglehotel. De broer van Omar bleek de eigenaar van het hotel te zijn. We kwamen onderweg een local tegen en Omar vertelde ons later dat het die broer was. Als ik mijn broer in de jungle zou tegen komen, zou ik hem zeker groeten. Misschien zelfs wel even een praatje maken. Omar was, denk ik, te stoned.
Als een kind zo blij was Ono toen de tubes kwamen. Tubes zijn binnenbanden van vrachtwagens die in Bukit Lawang gebruikt worden als vervoersmiddel over de rivier. Stroomafwaarts wel te verstaan. Al snel zagen we hem gillend van plezier door een stroomversnelling gaan. Wij wilden ook gillen van plezier en Leonie en ik pakten al snel onze eigen tubes. Een van de Duitsers was zo vriendelijk foto’s te maken en als je goed kijkt kun je Leonie horen gillen. Tegen de middag werden alle rugzakken in grote plastic zakken gedaan en vastgebonden op de tube waar wij ook op plaatsnamen. De weg terug naar Bukit Lawang was onvergetelijk, liggend op een tube in de zon, glijdend over de rivier waar we werden uitgezwaaid door twee Oerang Oetangs (niet gelogen).
Ik zie dat ik op pagina drie ben in Word. Tijd om af te ronden. De volgende dagen verbleven we in Bukit Lawang en genoten van het plezierige dorpje waar de mensen naar je lachen en ‘hallo’ zeggen. Toen met de local bus terug naar Medan, ook een ervaring. Leonie kocht de buschauffeur om zodat hij ons helemaal naar de luchthaven bracht. Maar niet voordat hij ons rugzakken van het dak haalde en in de bus deed en het bordje ‘Medan’ van zijn voorruit haalde. Haha.
Afscheid nemen van Helprich ging gepaard met koffie en knuffels. We hebben een prachtige tijd gehad met hem en hij met ons. Hij vloog terug naar Kuala Lumpur en wij naar Jakarta waar we tegen de avond aankwamen. Ook hier een man met een bordje en even later ploften we op ons bed in het meest luxe hotel waar we tot die tijd hadden gezeten. FM7 resort. We sliepen als rozen, maar pas nadat we uitgebreid hadden gedoucht en geschobd. Sumatra is een prachtig deel van Indonesie, maar verstoken van luxe en comfort.
Volgende morgen vlogen we door naar Bali. Op de luchthaven besloten we niet direct door te gaan naar Ubud maar een nacht te blijven in Kuta. Kuta is het surfparadijs van Zuid Oost Azie en de plek waar een paar jaar geleden een hotel is opgeblazen (ruim 200 gedode toeristen waaronder enkele Nederlanders). Zeer toeristisch, zeer druk, zeer ‘zien en gezien worden’, zeer Amerikaans maar goed om een keer geweest te zijn. De volgende dag met de taxi naar Ubud.
Ubud was vol. Althans, al weken lang probeerden we een kamer te boeken maar steeds kregen we nul op het rekest. Ik stapte dan ook met enige zorgen de taxi in. We werden ergens nabij het centrum op straat gedropt en Leonie ging op zoek naar een kamer. De eerste hotels waren vol. De volgende hotels waren ook vol. Ten einde raad ging ze naar een winkeltje en vroeg aan de eigenaresse of die nog wat wist. En die wist nog wel wat. Even later zie ik Leonie aankomen, achterop een scooter. Een glimlach op haar gezicht, een glimlach op mijn gezicht, we hadden onderdag. Ik huurde prompt mijn eigen scooter volde de andere scooter op weg naar onze kamer. De weg werd een erg smal paadje en we stopten bij een poortje. De hele familie stond ons op te wachten en ik voelde me direct thuis. De kamer was meer dan ik had durven hopen (voor die prijs) en was inclusief keuken. Keuken! Keuken! Keuken! Na 5 weken uit eten, kunnen we weer lekker zelf koken! Wat had ik dat gemist zeg!
Ons hotelletje (dat maar uit 4 kamers bestaat) heeft geen internet. En met deze anekdote sluit ik deze lange blog af. Toen ik mijn laptop opstartte, zag ik dat er enkele draadloze verbindingen aanwezig waren, voornamelijk van nabijgelegen hotels. Maar allemaal met wachtwoord. Dus ik de stoute schoenen aangetrokken en naar het dichts bijzijnde hotel gescooterd en gevraagd om het wachtwoord. De man achter de receptie dacht dat ik een gast was en gaf me de code. Thuis gekomen, direct geprobeerd maar hij werkte niet. Toen heb ik hem gebeld en gevraagd wat ik verkeerd deed. ‘Ach, komt U anders even met de laptop bij de receptie langs’, zei hij. Is, goed, ik kom er aan. (snel weer op de scooter, het smalle paadje af, door de regen naar de ingang van het hotel, scooter in de bosjes geparkeerd, met zelfverzekerde tred richting de receptie, doodsbang om gesnapt te worden). Enfin, we hebben internet, zei het wat traag (vaak maar 1 streepje) maar ruim voldoende voor email en nu.nl. Met dank aan D’omah Villas Ubud.
Hé, dat is handig. Geef hier je email adres op en je krijgt automatisch een emailtje wanneer er een nieuw reisverslag is geplaatst. Hoef je niet meer elke dag de website te checken (mag natuurlijk wel). Jouw e-mail adres wordt na onze reis automatisch verwijderd. Ik kwam erachter dat deze functie niet goed werkte, maar vanaf vandaag (7 september) doet die het wel. Iedereen voor vandaag zijn of haar emailadres had ingevuld moet het even opnieuw invoeren.
Dirk-Jan en Leonie wat een leuke verhalen en wat kunnen jullie veel in 24 uur stoppen. En dan nog zou je ws meer willen doen. Slapen jullie nog wel?
Ik had niet gedacht dat de oerangs zo dichtbij zouden zijn. Het lijkt mij allemaal GEWELDIG. De natuur, de geluiden en ook nog aardige mensen.
Nog een fijne tijd ,gr riet
Zo dat is toch een avontuur en jullie zijn nog geeneens klaar.
Wat een mooie foto's en wat een leuke verhaaltjes zeg!
Wat mooi om zo door het natuur te lopen en allerlei natuurlijke geluidjes te horen en lol te hebben met aardige mensen daar.
Indeed: GEWELDIG
Geniet van al dat moois en de indrukken die je oppakt!
Nog een fijne reis verder.
Pff heerlijke verhalen. Hoe voelt t nu om kinderloos te zijn? Hier regent t. Is toch anders als de regen in BL. Denk dat ik zo maar ff weer een ticket ga boeken...
DJ, dat rode haar staat je waarlijk goed...
Al die verhalen en foto's, super leuk! Kunnen we toch nog een beetje mee genieten. Ik merk dat ik met een breede greins op m'n gezicht jullie verhalen zit te lezen.
Have fun!
p.s. DJ, we zijn inmiddels alweer een weekje aan het werk, maar missen je nog niet hoor.... hihih :-) Dat moment gaat zeker nog komen! ;-)
Leuk zo'n wildwaterbaan! Liefs
Hoi Leonie en Dirk-Jan,
Het is wel genieten om jullie verhalen te lezen. Jullie hebben al heel wat gedaan, beleefd. Heerlijk.
Toch nog een beetje een oranje/Nederland gevoel, zo ver weg in een wildwaterbaan
zeg luitjes, je avonturieren in een tempo alsof de duivel jullie op de hielen zitten!!! Moet er ook niet iets gebeuren met een hangmat, in in combinatie met cocktails en boedistischslashzennavelstaren volgend op tantrischmediteren? :-)
Klinkt als een heerlijke dolle boel, met apen en sliding tubes (gaan we hier ook proberen bij de waterbaan in de Nooterhof). Oh ja, en daar niet stiekem op uitheemse bergen/dalen/riveren/eilanden babies maken en die dan straks naar die berg/dal/rivier of eiland worden vernoemd he. Dat bewaar je maar voor thuus, onder de dekens met het licht uit, zoals het hoort.....
NOg veel genieten, hier begint al verdacht veel op herfst te lijken. Groeten uit Zwolle!
Ha die Leonie!
Ik ben net terug uit Indonesie, Sumatra, Java, Bali en Lombok. Zoveel gezien en meegemaakt. Vooral Lombok vond ik mooi. Geniet en tot de volgende keer!
Groet Hans
Wat gaaf allemaal!!! Zowel verhalen als foto's!
Kus, Karen
Het is vrijdagmiddag vier uur. We zitten aan de borrel, maar er klopt iets niet. Wat is het stil, wat gaat de fles langzaam leeg... Wat missen we toch....?
Oh ja, JOU!!! Lieve, lieve Leo, we missen je al wel hoor! We genieten volop van jullie verhalen en avonturen. We drinken hier ons rode wijntje verder lekker op en toasten daarbij op jou.
Oh, en die witte lege regel heeft hier gezorgd voor een discussie....!!!
Kus van ons
Plaats een reactie